పద్మభస్మం

ఓ పద్మం కాలిపొయింది
ఓ పేజీ జీవితపుస్తకం లోంచి
అర్థాంతరంగా చిరిగిపోయింది
ఓ హ్రుదయ ఘోష
గొంతులోనే మూగబోయింది

ఓ సుందర స్వప్నం చెదిరిపోయింది
ఓ అనుమాన పిశాచం
నా పద్మ ని మింగేసింది
ఓ పంకం తన బిడ్డని తానే
పొట్టనపెట్టుకుంది

మౌనంగా ఎలా ఊరుకోను?
"నేను ఆపేదాన్ని నేను ఆపేదాన్ని..."
అంటూ పలవరించిన రాత్రులు
ఎలా మర్చిపోను?
నా నేస్తం నను చేరలేని
కారణాలు ఎలా ఊహించను?
అసలిదంతా జరిగిందని ఎలా నమ్మను?
ఏం చెయ్యను?

దేవుడిని నిందిస్తూ కూర్చోను
ప్రేమను తప్ప ద్వేషాన్ని గెలవనివ్వను
నిండు పున్నమి లాంటి నీ వదనం
ఎప్పటికీ మర్చిపోను
నీలా నీ కధను కాలిపోనివ్వను
నా గొంతున్నంతవరకు నీ ఎద ఘోషను
ఎలుగెత్తి అరుస్తాను
నీ ఆక్రందన వినిపిస్తూనే ఉంటాను
నీ భస్మం నా నుదుటిపై ధరిస్తూనే ఉంటాను

(చిరు పరిచయం తోనే నా గుండెలో తిష్ట వేసి, చిరుతప్రాయం లోనే తన హ్రుదయం నలిగి పగిలి, భస్మమైన నా నేస్తం పద్మశ్రీ కి, తనలాగే వికసించక మునుపే తగు సమయంలో తగిన సహాయం అందక తమ జీవితాలను బలవంతంగా నులిమేసుకుంటున్న పద్మలకు నా ఈ అరుపు అంకితం)

అనగనగా ఓ పద్మశ్రీ. ఆ అమ్మాయికి నాకు విజయవాడలో ఉద్యోగం చేస్తున్నప్పుడు పరిచయం అయ్యింది. అది స్నేహంగా మారింది. అందం, తెలివి, అమాయకత్వం ఇలా అన్ని మంచి లక్షణాలు పోతపోసి ఆ దేవుడు చేసిన బంగారుబొమ్మ. తనే కావాలని పట్టుపట్టి పెళ్ళి చేసుకున్నాడో ప్రబుధ్ధుడు... కొన్నాళ్ళు బానే ఉంది... తరవాత అంతా అస్తవ్యస్తం అయిపోయింది... అతను అమెరికా వెళ్ళిపోయాడు... పద్మ వాళ్ళ అమ్మగారింటికి వెళ్ళిపోయింది... అక్కడ కూడా మనశ్శాంతి లేక... విసిగిపోయి, ఏ మానసిక ఆధారం లేక, ఓ బలహీన క్షణంలో తనని తాను కాల్చేసుకుంది... ఆ జ్ఞాపకమే ఈ పద్మభస్మం.

ఈ సంఘటన నా మనసుని కలచివేసింది... సాధారణంగా ఇలాంటి దారుణాలు జరిగినపుడు కొంతమంది దేవుడిని తిడతారు... చాలా అనుమానంగా తయారవుతారు.. ఎవ్వరినైనా ఓపట్టాన నమ్మడం మానేస్తారు... అసలు ఆ సంఘటనని మర్చిపోడానికి ప్రయత్నిస్తారు... మరి కొందరు అసలు ఏమీ జరగనట్టే ఉంటారు.. అలా అయితే ఆ నిజాన్ని ఎదుర్కోవాల్సిన అవసరం ఉండదుగా.. . నాక్కూడా దీనికి ఎలా రియాక్ట్ అవ్వాలో చాలా రోజులు అర్థం కాలేదు... చాలా నిద్రలేని రాత్రులు గడిపాను... తను బతికే ఉన్నట్టు కలలు కన్నాను.. కొన్ని పిచ్చి కలలకు లేచి కూర్చున్నాను... చివరికి అది నా ఛాయిస్ అని తెలుసుకున్నాను... దానినే ఈ కవితలో తెలిపాను.

ఇలాంటి పద్మలు మన చుట్టూ చాలామంది ఉన్నారు... మీ ఉరుకుల పరుగుల జీవితంలో ఒక్క క్షణం ఆగండి... ఓ చిన్న నవ్వు, ఓ వినే చెవి, ఓ ఓదార్పు మాట, ఓ ఆసరా భుజం... కొన్ని జీవితాలు కాలిపోకుండా కాపాడతాయని గ్రహించండి...