కడదాకా

కడదాకా కలిసొస్తానంటూ మాటివ్వు
అప్పుడు కూడా ఎదలో కాస్త చోటివ్వు

మబ్బులు ముసిరిన వేళ రవంత వెలుగవ్వు
ఏడు రంగుల కలనేతల హరివిల్లవ్వు

మండుటెండల బీటల బతుకున మెరుపవ్వు
చిరు చిరు నవ్వుల చల్లని జల్లుల వరమివ్వు

ఆశలు ఆరే చలిలో నిప్పుకణమవ్వు
ఆసరాల నులివెచ్చని స్పర్శల మంటవ్వు

ఉడిగిన వయసున చెదిరిన మనసున చెలిమవ్వు
మూసిన తలుపుల మాటున దాగిన తలపవ్వు

నీకై పిలుపొస్తే మలిచూపవ్వు
వంతెనకావల నాకై ఎదురుచూపవ్వు

ముందుగ నా వంతొస్తే తుది శ్వాసవ్వు
అప్పుడు కూడా ఎదలో కాస్త చోటివ్వు

(తల పండిన ఒక జంటని చూసిన ప్రేరణతో. చివరివరకూ కలిసి నడిచే జంటలకు "కడదాకా" అంకితం.)

నేస్తం

నీ మాటల్లో నిర్వేదం
నా గుండెని కోస్తుందంటే నమ్మగలవా?!
ఊ కొట్టడం తప్ప
మరేమీ చేయలేని విచిత్రస్థితి

అప్పటి నువ్వు నీ నవ్వు
ఆసక్తి అనురక్తి
ఏవీ? ఎక్కడా కనిపించవే?

సత్య హత్య (రాగింగ్) నుండి నను కాపాడిన మొదటి పరిచయం
భాగ్యనగరంలో మనకొచ్చిన స్వతంత్రం
పరీక్ష ముందు రాత్రి పడ్డ కునికిపాట్లు
మరునాడు ఎక్కిన ఆంజనేయస్వామి గుడి మెట్లు
వెజ్ హాస్టల్ లో చాటుగా తిన్న చికెన్ బిరియానీలు
సాంబ్రాణీధూపంలో జరిపిన ధూమపాన పరీక్షలు
దొంగ పడ్డ రాత్రి అసలు సిసలు హీరోల్లా మనం చేసిన గొడవలు
దూకిన గేట్లు గోడలు

వార్డెన్ ను పెట్టిన తిప్పలు
ముంచుకొచ్చిన ముప్పులు
లారీల్లో వెళ్ళి చూసిన సినిమాలు
కంఠస్థం చేసిన పాటలు ఆడిన అంత్యాక్షరీలు
సమిష్టి కృషితో గెలిచిన పేకాటలు
సాహసయాత్రల్లో మనం చేసిన గలాటాలు
అల్లరిలోనూ చదువులోనూ మనం నిలిచిన ప్రధమ స్థానాలు

ప్రపంచాన్ని ఎదురీదేంత ఆత్మవిశ్వాసాలు
దైవాన్ని సైతం ప్రశ్నించగలిగే అహంకారాలు
ఏవో గొప్ప పనులు చేయాలనే తపనలు
అప్పటికప్పుడు ప్రణాళికలు
భయమన్నది తెలియని హౄదయాలు
ప్రమాదాలతో ఆడుకున్న వయసులు
ప్రేమ తప్ప తెలియని మనసులు
రోజుల తరబడి చెప్పుకున్నా తరగని కబుర్లు
కళ్ళెదుట ఉన్నా రాసుకున్న ఉత్తరాల కట్టలు
ఒకరి కంట ఒలికిన మరొకరి కన్నీళ్ళు
ఒకే లయలో కొట్టుకున్న రెండు గుండెలు
పంచుకున్న విలువలు సాహిత్యాలు
నువ్వు పక్కనుంటే ఏదైనా సాధించగలననే ధీమాలు
స్నేహం తప్ప జీవితానికి మరేమీ అక్కరలేని భీమాలు
మైత్రీమాధుర్యాన్ని ఆసాంతం గ్రోలిన రోజులు

మరొక్కమారు గుర్తుచేసుకుందాం
ముసురుతున్ననీరసాన్ని ఎడంచేత్తో విదిలిద్దాం
దూరాలెరుగని తోడుగా కలిసి నడుద్దాం
కడవరకూ ఇదే నినదిద్దాం -
"అసలీప్రపంచమంతా వేస్టుగాళ్ళు - ఒక్క నువ్వూ నేనూ తప్ప"

(నా స్నేహకిరణానికి ఈ నేస్తం అంకితం.)

బంధం

కొన్ని బంధాలు
మెరిసి మాయమవుతుంటాయి
మరికొన్ని బంధాలు
మురిపించి సాగిపోతుంటాయి

బంధాల బందీకాని జీవితం
జాలిగా మౌనంగా
స్వేచ్చగా శాంతిగా
హాయిగా తీయగా

నా అన్నిటినీ ప్రేమిస్తున్నట్లే
ఒంటరితనాన్ని కూడా

ఒక్కసారి

ఒక్కసారి ఏమీ ఎరుగని పసితనంగా మారి
నీ వొడిలో పవళించాలని ఉంది
ఒక్కసారి నీ గాయాలన్నిటిని
అలా చేత్తో తీసేయాలని ఉంది
ఒక్కసారి అలసిన నీ నిర్లిప్తతని
అలుపెరుగని ఉత్సాహంగా మార్చాలని ఉంది
ఒక్కసారి సమయాన్ని వెనక్కి తిప్పి
నీతో ఆడాలని ఉంది
ఒక్కసారి నిన్ను చూడాలని
మాటాడాలని ఉంది
ఒక్కసారి కలుషమెరుగని
బాల్యాన్ని పంచుకోవాలని ఉంది
ఒక్కసారి ఉప్పెక్కి
నీపై ఊరేగాలని ఉంది
ఒక్కసారి జొరంలో నీ చేత
సేవ చేయించుకోవాలని ఉంది
ఒక్కసారి నీతో అన్నీ కనిపెట్టాలని ఉంది
మనం కట్టిన పిచ్చుకసమాధి
పగులగొట్టిన బల్లిగుడ్లు
వానపాములు గాజుపురుగులు
గొంగళీల దద్దుర్లు
సీతాకోక చిలుకలు రెక్కలు పట్టిన తూనీగలు
దొంగిలించిన జామకాయలు రేగుపళ్ళు
బడి ఎగ్గొట్టి సర్వే చేసిన రోడ్లు
తాతయ్య జేబుకి కన్నం వేసి నాకు తినిపించిన కిచిడీలు
సత్తార్ కిళ్ళీకొట్టు చాటున కాల్చిన సగం బీడీ ముక్క
నేల టికెట్టుతో లోనికివెళ్ళి బాల్కనీలో బయటికొచ్చిన మాట్నీ సినిమాలు
కలిసి తొక్కిన అద్దె సైకిళ్ళు
ఇంటి బందీ నుండి బయటపడేందుకు
మనం వేసిన ఎత్తులూ పైఎత్తులూ
దొరికినపుడు తాతమ్మ చేతిలో థర్డ్ డిగ్రీ తొడపాశాలు
శవాల వెనుక గులాంలో తడిచి కాలడం చూసిన కాష్టాలు
మిట్టమధ్యాహ్నం వేసవి విహారాలు
డాబాపై చల్లిన నీళ్ళు చుక్కలు లెక్కెడుతూ పడకలు
మండుతున్నా ఆత్రంగా తిన్న
సత్తు బేసిన్ కొత్త ఆవకాయ పచ్చడి ముద్దలు
పెరుగన్నం మామిడిపళ్ళు ఒళ్ళంతా సెగ్గడ్డలు
టపాసులతో ఎండిన మన మాడులు
నువ్వు కాల్చే ఢాంఢాం బాంబులు
నిను అనుకరిస్తూ అరచేతిలో పేల్చుకున్న సీమటపాకాయలు
శ్రీరామనవమి పందిళ్ళు ఉగాది సందళ్ళు
ఆదివారం నేలపై పడుకుని విన్న రేడియో నాటకాలు
కిందామీదా పడిన మల్లయుధ్ధాలూ
ఎక్కి దూకిన చెట్లూ గోడలూ
అమ్మతో తిట్లూ చీవాట్లూ
మనం చేసిన కోతి పనులూ
వేసిన గోడకుర్చీలూ
ముఖం చూస్తే చాలు పుట్టుకొచ్చే నవ్వులు
నాన్న పొడిచిన సూదిమందులు
మరిపించేదుకు నువ్వు పడ్డ తిప్పలు
ఎదిగేకొద్దీ ఎడబాటులు
పెరిగేకొద్దీ దూరాలు

ఒక్కసారి నీతో బతకాలని ఉంది
మరొక్కసారి నీతో నవ్వాలని ఉంది

(నా చిన్నతనాన్నంతా తనచుట్టూ అల్లుకున్న అన్నకి ఒక్కసారి ప్రేమతో అంకితం.)

వీడుకోలు

8/8/8

టాటా వీడుకోలు... APAC, ఇంక శెలవు...

ఈ ఏడు సంవత్సరాల కాలంలో ఎందరు నేస్తాలయారో... ఎన్ని జ్ఞాపకాలు మూటకట్టుకుని వెళ్తున్నానో... వీడుకోలు భారంగా ఏమీ లేదు, చిత్రంగా.

మనసు నిండి, తరువాయి సాహసానికి పయనం... ఆ మజిలీ ఏమిటో కనుగొనే ప్రయత్నం...

కాలం

కొంతకాలం కాలమాగిపోయింది
నిన్ననే మళ్ళీ గుండె కొట్టుకుంది
పలుకని చిలుక పలికింది
నా ఊహకు రెక్కలు తొడిగింది

ఓ స్నేహం గాయాల శకలాల మీద
మళ్ళీ పురుడుపోసుకుంది
ఎడారివేసవిలో మళ్ళీ వసంతమొచ్చింది

ఆ నవ్వులివిగో
విరిసిన పువ్వులివిగో
ఆ వెన్నెలిదిగో
మెరిసిన తారలివిగో

ఎన్నో చిందిస్తాయి అధరాలు మధురాలు
ఎన్నో అందిస్తాయి కైదండల దండలు

కాలం జాలం ఎవరికి ఎరుక?!
ఎపుడేం చేస్తోందో దైవానికి తప్ప!

(దాదాపు సంవత్సర కాలం తరువాత తిరిగొచ్చిన స్నేహం కంటే ఫ్రెండ్షిప్ రోజున గొప్ప బహుమతి ఏముంటుంది?! గాయాలు మాన్పిన కాలానికి, ఆ కాలాన్ని శాశించే దైవానికి నా కాలం అంకితం.)

నిజం

నిజం ఉన్నచోట
అబధ్ధానికి చోటేలేదు
వెలుగు ఉన్నచోట
నిశీధికి నిలువనీడే లేదు

స్నేహం ఉన్నచోట
అపార్ధాలకు తావేలేదు
ప్రేమ ఉన్నచోట
ద్వేషానికి జీవం లేదు

ఈ సత్యం తెలుసుకో
నీ నయనం తెరుచుకో
ఆ సంకెల తెంచుకో
ప్రతి ఎదనూ గెలుచుకో

శత్రువు ఓ వ్యక్తి కాదు
శత్రువు ఓ శక్తి
మిత్రుడు ఓ శక్తి కాదు
మిత్రుడు ఓ వ్యక్తి

స్పందన సంహారం కాదు
కనుగొను మూలజడం
సంగ్రామం ప్రతీకారం కాదు
పగలను మొదలంటా నరకడం

ఆ యుధ్ధం నేర్చుకో
సంసిధ్ధం కాచుకో
శాంతికి ఓ సమిధవై
అనునిత్యం వెలిగిపో

తపన-తపస్సు

ఏదో తపన
ఏదో తపస్సు
కన్నీళ్ళన్నీ తుడిచెయ్యాలనీ
కష్టాలన్నీ మడిచెయ్యాలనీ
దళారీతనాన్ని దునుమాడాలనీ
అంధత్వాన్ని అంతమొందించాలనీ
అన్నదాతకు పట్టెడన్నమవ్వాలనీ
కష్టానికి పొంగు కండనవ్వాలనీ
జాతిని రగిలించాలనీ
జ్యోతిలా జ్వలించాలనీ
జగత్తునే వెలిగించాలనీ
నా ఒక్కొక్క అక్షరం రుధిరాపాతంలా
లక్షల స్పూర్తికి కారణమవ్వాలనీ

ఏదో తపన
ఏదో తపస్సు
చిన్నారుల బోసినవ్వుగా విరియాలనీ
చిరుజల్లై పుడమిని తడపాలనీ
తాతమ్మ తనువు నిమరాలనీ
తొలికాంతిలో మంచులా కరగాలనీ
అమాయకత చిరునామా కావాలనీ
అమాసలో చంద్రమవ్వాలనీ
పున్నమిలో సంద్రమవ్వాలనీ
పులకింతల వసంతమవ్వాలనీ
అందరాని లోకం అందాలనీ
ఆద్యంతరహిత సన్నిధినుండాలనీ

కూడలి

అటు చూస్తే ప్రళయారావం
ఇటు చూస్తే ప్రణవనాదం

అటు చూస్తే జనారణ్యం
ఇటు చూస్తే మనఃధ్యానం

అటు చూస్తే ప్రేమామ్రుతం
ఇటు చూస్తే జీవన్మరణం

అటు చూస్తే శస్త్రవిన్యాసం
ఇటు చూస్తే అస్త్రసన్యాసం

అటు చూస్తే త్వదీయతపం
ఇటు చూస్తే మదీయజపం

అటు చూస్తే సుప్రభాతం
ఇటు చూస్తే సుషుప్తగీతం

అటు చూస్తే నా మొత్తం
ఇటు చూస్తే నీ చిత్తం

ఎటు పయనం ఏది గమ్యం

ఉదయం

ధాత్రిసుందరీపరిష్వంగాన్ని
వీడలేక వెడలుతున్న నింగిప్రేమికుడు

ప్రతిరాత్రీ అనంత పయనం అంతటి కష్టం
మరిపించే నుదుటిపై ప్రియురాలి ముద్దులో
అలిసి సొలిసి
మరలి వస్తానంటూ
మరిచి పోవద్దంటూ
కరిగిపోతున్న ఆ ప్రియుడి
సంత్రుప్తి నిట్టూర్పు రంగులద్దుతున్న
తూరుపు అంబర చుంబనాలు

ప్రతిపగలూ నిరీక్షణలో క్షణాలు లెక్కెడుతూ
ఎడబాటు తాళలేక తీక్షణతకు వేదికౌతూ
సాయంసంధ్యకు చల్లబడి
మరో ఏకాంతానికి సిధ్ధపడుతూ
ఊహల వర్ణాలల్లుతున్న పడమటి దివిసీమల
ప్రతిఫలించే భువి ముస్తాబు సోయగాల సొబగులు

ప్రేమసాయ స్వేదబిందువుల సాక్ష్యాలు
ఆకుల కొనలన నిలిచిన మంచుముత్యాలు

ఈ కధనంతటినీ
కధలు కధలుగా చెబుతూ
కలకాదని ఒట్టేస్తూ
నిజమేనని ఒత్తి పలుకుతూ
ఆ స్వచ్చమైన మణులతో
నా కాళ్ళు కడుగుతూ
స్వాగతం పలికే ధరిత్రీపుత్రికలు

ఎవరన్నారు శృంగారం
ప్రకృతిలో లేదని?!
నే చెబుతున్నా
ప్రతి ఉదయం దానికో ఋజువని

Inspiration

Wonderful Prayer

O my Lord,
if I worship you
from fear of hell,
burn me in hell.

If I worship you
from hope of Paradise,
bar me from its gates.

But if I worship you
for yourself alone,
grant me then
the beauty of your Face.

Our deepest fear

Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure. It is our light, not our darkness, that most frightens us. We ask ourselves, Who I am to be, brilliant, gorgeous, talented and fabulous? Actually, who are you not to be? You are a child of God. Your playing small doesn't serve the world. There is nothing enlightened about shrinking, so that other people won't feel insecure around you. We were born to make manifest the Glory of God that is within us. It's not just in some of us, it's in everyone. And as we let our own light shine, we unconsciously give other people permission to do the same. As we are liberated from our own fear, Our presence automatically liberates others.

-Nelson Mandela.



Prayer

Lord, make me an instrument of your peace,
Where there is hatred, let me sow love;
where there is injury, pardon;
where there is doubt, faith;
where there is despair, hope;
where there is darkness, light;
where there is sadness, joy;
O Divine Master, grant that I may not so much seek
to be consoled as to console;
to be understood as to understand;
to be loved as to love.

For it is in giving that we receive;
it is in pardoning that we are pardoned;
and it is in dying that we are born to eternal life

- St. Francis of Assisi (12th century)



Everyday Glory

If the future's looking dark
We're the ones who have to shine
If there's no one in control
We're the ones who draw the line
Though we live in trying times
We're the ones who have to try
Though we know that time has wings
We're the ones who have to fly...
- Neil Peart

తెలుగు అనువాదం

మనం

భవితవ్యం అంధకారమైతే
మనమేగా మెరిసే తారకలం
నడిపించే నాయకత్వం కరువైతే
మనమేగా చైతన్యపు ముందడుగులం
కష్టకాలం ఎదురైనా
మనమేగా జయించే శక్తులం
కాలానికి రెక్కలు ఉన్నా
మనమేగా ఎగిరే విహంగాలం

పయనం

నీవు చెంత లేకున్నా
నీ చింతనతో సాగిన ప్రయాణం
ఈ మౌనంతో అంతరాయం
అడుగేయని నా అంతరంగం
కదలక మెదలక శిలనైన భావం
ఉలికైన లొంగని పాషాణమీ హ్రుదయం
నీ పిలుపుతో కరిగేను మైనం
నీ పలుకుతో నడిచేను ఆగిన నా పాదం

శబ్దరహిత శ్వాసలోన
నీకు దొరుకు స్వాంతనాన
పుట్టుకొచ్చే నిశ్చయం పురోగమనం
నా పదముతో నిలిచేను సాగే నీ చరణం

ఎవరైనా విన్నారా ఈ విడ్డూరం?!

ఎవరో ఒకరికే సాధ్యమీ పయనమని
ఎలుగెత్తి అరిచిన నీ నిశ్శబ్దశాసనం
నీకే విడిచి ఈ మార్గం
నేడు చిత్తరువైతిని నేస్తం

పలుకని చిలుక

ఆ నవ్వులేవీ? విరిసిన పువ్వులేవీ?
ఆ వెన్నెలేదీ? మురిసిన వన్నెలేవీ?

ఎక్కడ పడిపోయాయి అధరం చిందిన సత్యాలు?
ఎన్నని పోగేయాలి దారం తెగిన ముత్యాలు?

ఏమో నేస్తం...
నే లేకుండా నువ్వు సంతసం!
ఎలా నమ్మడం ఈ నిజం?!
నిత్యం ఆనందించే నా హ్రుదయం
నేడేల నిండే వైరాగ్యం?!

పలుకని చిలుకా, పలికేదెప్పుడు?
నా ఊహకు ఊపిరులూదేదెప్పుదు?

నమ్మకం

"ఆశ, ఆశించడం లేకుండా నమ్మకం ఉంటుందా?" - ఒక మిత్రుడు అడిగిన ప్రశ్న. ఉంటుంది అనేది నా సమాధానం. మీరేమంటారు?

అసలు ఈ సంభాషణ - నేను ఎవరినైనా త్వరగా నమ్మేస్తాను - అనే విషయంతో మొదలయింది. అదే నా బలము, బలహీనత కూడా...

(ఇంకా ఉంది)

మనుషుల రవాణా

అవును... మీరు చదివింది నిజమే.... సరుకుల రవాణా కాదు, మనుషుల రవాణా. నేడు మానవతకు అన్నిటికంటే అతి ప్రమాదకరమైన శత్రువు. Human Trafficking.

(ఇంకా ఉంది)

I started this to write more.. but after seeing this web site, realized I dont need to write more.

Just visit this organization's we site - Prajwala: http://www.prajwalaindia.com/home.html

And also visit and follow Sunitha Krishnan's blog to find out more about this topic and see how you can help.
http://sunithakrishnan.blogspot.com/

You can do something about everything.

నా నాయకుడు

ఇటీవల ఓ అమ్మాయి నన్ను అడిగింది - "నాకు చే అంటే ప్రాణం, మరి మీకెవరంటే ఇష్టం? మీరు ఎవరివల్ల ప్రభావితమవుతుంటారు?" - అని. నేను అన్నిటి నుండి, అందరి నుండి మంచిని తీసుకునే ప్రయత్నం చేస్తుంటాను... అంటే అందులో కొంత చెడు కూడా ఉన్నట్టేగా!... అది తెలుసుకుని, మంచిని గ్రహించి చెడుని వదిలేయడం మంచిది... నాకు అస్సలు చెడు కనిపించని మహా నాయకుడెవరో తెలుసా?! బలహీనతగా కనిపించే అతి బలమైన ఆయుధాలు ప్రేమ, త్యాగం, క్షమ ద్వారా ఈ ప్రపంచంలో అతి పెద్ద విప్లవాన్ని తెచ్చిన నాయకుడు... సంపూర్ణమైన స్వేచ్చని మనకు పరిచయం చేసిన నాయకుడు... దాదాపు రెండువేల సంవత్సరాల తరువాత, ఇప్పటికీ ప్రపంచం నలుమూలలా ఎంతోమందిని ప్రభావితం చేస్తున్న నాయకుడు, కాలం పరీక్షకు తట్టుకుని అన్నిటికన్నా గొప్ప ఇజంగా నిరూపించబడిన స్వేచ్చాసిధ్ధాంతాన్ని మనకిచ్చినవాడు... తను ఉపయోగించిన ఆయుధాలను తన శిలువ ద్వారా అనంతంగా సరఫరా చేస్తున్న నాయకుడు...

నా నాయకుడు...
రక్తం చిందించాడు, కానీ తనది మాత్రమే
ప్రాణం బలి ఇచ్చాడు, కానీ తనది మాత్రమే...
అది కూడా తిరిగి తీసుకునే శక్తి ఉంది కాబట్టి
మానవాళి మొత్తానికి అది అవసరం కాబట్టి
జీవం పోయడమే గానీ, తీయడం ఎరుగనివాడు

నా నాయకుడు...
సమాజానికి ఎదురీదాడు, అతి పెద్ద విప్లవానికి నాంది పలికాడు
అంటరాని వారిని అంటుకున్నాడు, వారిని పరిశుభ్రం చేశాడు
అసహ్యపాత్రులైన వారి ఇంట కలిసి భోంచేశాడు, వారి హ్రుదయంలో మార్పుకు శ్రీకారం చుట్టాడు
ఆడవారికి సమాన విలువనిచ్చాడు, అపనిందలను ఏమాత్రం లెక్కచేయక ముందుకు నడిపించాడు
గుడ్డివారికి వెలుగునిచ్చాడు, మనసు సంకెళ్ళను తెంచాడు

నా నాయకుడు...
ప్రళయాన్ని సైతం "శాంతం" అని శాశించిన పాలకుడు, నా మదిలోని కల్లోలాన్ని ఇప్పటికీ శాంతపరచగల సమర్ధుడు
ఇలలోని భోగాలన్నీ త్రుణప్రాయంగా త్యజించినవాడు, ప్రపంచమే తనదైనా అతి సామాన్యంగా జీవించినవాడు
అరులు సైతం భయంతో వణికే అరివీరభయంకరుడు, చిన్ని బిడ్డను చేరదీసే అమ్రుత హ్రుదయుడు
దండించే అర్హత తనకున్నా, దయనే ఎంచుకున్న దయామయుడు
తనజీవితపరమార్ధం కోసం శిలువనెక్కిన మానవోత్తముడు, అక్కడ కూడా వారి అజ్ఞానం క్షమించమని వేడిన దైవస్వరూపుడు

నాయకులకే నాయకుడు. మచ్చలేని మహానాయకుడు. నా అంతట నేనుగా, మనస్పూర్తిగా, పూర్తిగా శిరసు వంచే నా ప్రియతమ నాయకుడు - ఎష్షువా.

ఆయన గురించి రాసిన పుస్తకం ప్రపంచంలో ప్రతిఏటా అత్యధికంగా ముద్రిస్తున్న, అమ్ముడుపోతున్న పుస్తకం - బైబిల్. సినిమాలలో చూపించిన, అందరికీ తెలిసిన కధ మాత్రమే కాదు, ఆసక్తి ఉంటే చదివి తెలుసుకోండి...

ఆయనను అనుసరించడానికి నేను క్రైస్తవమతం తీసుకోనఖర్లేదు... అసలు యే మతాన్నీ అనుసరించనఖర్లేదు... నా సంస్క్రుతి, సత్సాంప్రదాయాలను వీడనఖర్లేదు... నా వేష, భాషలు మార్చనఖర్లేదు... సహజత్వాన్ని వదలనఖర్లేదు... నా సిధ్ధాంతాలు మంచివైతే, వాటినీ తెంచనఖర్లేదు... బలవంతంగా ఎవరిమీదా నా నమ్మకాలు రుద్దనఖర్లేదు... ఎవరినీ నేను మార్చనఖర్లేదు...

జీవించే విధానమే వేరు...

ఉపయోగించే ఆయుధాలే వేరు...

నడిపించే నాయకుడే వేరు...

నేటి తరం

చదువుకుంటూ కూడా సమాజసేవ చేస్తున్న వాళ్ళు, కవిత్వమే ఊపిరిగా జీవించే వాళ్ళు, కోరిన ఉద్యోగం రాలేదని వాపోయే చిన్నారులు, తన తరం డబ్బుసంపాదనాప్రభావాన్ని తమ మీద పడనీయకుండా కళాప్రాభవాన్ని వెలిగిద్దామనుకుంటున్న యువతీయువకులు... వారాంతాలలో వెళ్ళే సరదా యాత్రల్లో తరచూ దర్శించే వ్రుధ్ధాశ్రమాలు, అనాధశరణాలయాలు... సామాన్యులైనా సాటివారిగా స్పందిస్తున్న హ్రుదయాలు... మురికికూపం అనబడే రాజకీయాలలో ప్రవేశించి ప్రక్షాళన చేస్తున్న వాళ్ళు... ఇది నేటి తరం... మార్పు ప్రవహిస్తుంది నరం నరం... ఇది నాకు గర్వకారణం...

అయితే, ఈ తరానికి ఇంకో కోణం కూడా ఉంది - పెరిగిపోతున్న అస్థిత్వ అన్వేషణ... కులమో, మతమో, తమ సామర్ధ్యమో, స్నేహితులో, ప్రేమికులో, సన్నిహితుల జ్ఞాపకాలో, గతించిన ఇజాలో, చరిత్ర నిరూపించినా కనపడని నిజాలో... కమ్మూనిజానికి పెరుగుతున్న ఆదరణ... చే గివారా నాయకత్వంపై ఎనలేని అభిమానం... హిట్లర్ నాయకత్వం పైనా సాఫ్ట్ కార్నర్!... ఎటు పోతుంది ఈ తరం?

అయితే, నిజంగా వాళ్ళు కోరుకుంటున్నది ఏమిటి? అంతరాంతరాల్లో ఉన్న మూలకారణం ఏమిటి? - సమానత్వం, న్యాయం, నీతి, అంతరించిపోతున్న కళలను బతికించడం, విరిగిపోతున్న విలువలను అతికించడం... - అన్నీ మంచి ఉద్దేశ్యాలే... ఎన్నుకునే సిధ్ధాంతాలు, ఆచరణా విధానాలు, కొలుస్తున్న వేలుపులు అన్నీ మంచివేనా? ఏమో!

కాలం పరీక్షలో నెగ్గని ఏ ఇజమైనా, తిరిగి బలవంతం గా ప్రాణంపోసినా ఎంతో కాలం మనలేదు, మళ్ళీ కాలంలో కాలంచేయాల్సిందే! అన్నిటికీ మించి, స్వతహాగా మారలేని జాడ్యాలన్నీ బలవంతపు బ్రాహ్మణార్ధం అయిపోగానే మళ్ళీ వెలుగు చూసేవే... నిజమైన మార్పు లోపలినుండి వస్తుంది... ఎన్ని మార్గాలు కళ్ళెదురుగా ఉన్నా, మంచిని ఎన్నుకునే స్థైర్యాన్నిస్తుంది... ఒక విత్తనం మొలకెత్తాలంటే దానికి అనుకూలించే పరిస్థితులు ఉండాలి - ముందు మంచి విత్తనం, మంచి మట్టి, తగినంత తేమ... అలానే సహజసిధ్ధంగా మార్పు రావాలంటే, ముందు మంచి సిధ్ధాంతం, స్వేచ్చ, శాంతి, ముందు మనం తెలుసుకోడం, మనం ఆచరిస్తూ దాని గురించి పదిమంచికి చెప్పడం, ప్రభావితం చేయడం... ఇలా కాకుండా కష్టపడి సంపాదించిన వాడి ఫలాన్ని బలవంతంగా (అది రక్తపాతమైనా సరే) తీసుకెళ్ళి అంత కష్టపడనివాడికి ఇవ్వడం ఎంత వరకూ ఫలిస్తుంది? ఇక్కడ సిధ్ధాంతం మంచిదే - సామాజిక సమానత్వం, కానీ దానిని అనుసరించే విధానమే వేరు... రష్యా నుండి మనం నేర్చుకున్న పాఠాలేమిటి? చైనా నుండి నేర్చుకుంటున్న పాఠాలేమిటి?

ఉదాహరణకి, రేప్పొద్దున్న మీరే ఒక కంపెనీ పెట్టారనుకోండి... మీకు వచ్చిన లాభాలను స్వఛ్ఛందంగా చుట్టూ ఉన్న సమాజాన్ని అభివ్రుధ్ధి చేయడానికి ఖర్చు చేస్తే ఎలా ఉంటుంది? అలా కాక, ప్రభుత్వమే మీ లాభాలలో సింహభాగాన్ని సమానత పేరుతో లాగేసుకుని తమకిష్టమైనచోట పంపిణీ చేస్తే ఎలా ఉంటుంది? రెండవ పధ్ధతిలో జరిగితే, మీకు కష్టపడి పని చేయాలనిపిస్తుందా? ఉత్పాదకత పెంచాలనిపిస్తుందా? రెండిటిలోనూ ఉద్దేశ్యం ఒకటే - సమానత్వం... కానీ ఆచరణలో నాగలోకానికీ, నక్కకూ ఉన్నంత తేడా ఉంది... కాదనగలరా?! స్వచ్చందంగా, ప్రేమతో, త్యాగంతో చేసే సేవ, చేసేవారికీ చేయించుకునేవారికీ ఆనందదాయకం, అలా వచ్చే మార్పు శాశ్వతం, ఆరోగ్యకరం.

బురద బురద అని నిందించడం ఒక్కటే కాక, ఆ బురదలో దిగి, శుభ్రం చేయడానికి లోక్ సత్తా స్థాపించిన ప్రజారాజకీయవేత్త జయప్రకాష్ నారాయణ్; పేదరిక నిర్మూలనకు నడుంకట్టి, గ్రామీణ్ బాంక్ ద్వారా పూచీకత్తు లేని స్వల్పఋణాలకు శ్రీకారం చుట్టి, ఎందరో పేదలకు వెలుగునిస్తున్న సామాజికస్ప్రుహ ఉన్న వ్యాపారవేత్త మహమ్మద్ యూనస్; స్వయంసమ్రుధ్ధ గ్రామాన్ని ఆనందవనంగా సమాజం వెలివేసిన కుష్టువారితో ప్రారంభించి, వారికి పునర్జీవితాన్ని, ఆత్మగౌరవాన్ని ఇచ్చిన మానవతావాది బాబా ఆమ్టే; దైవం పిలుపుకు స్పందించి, పరాయిదేశం వచ్చి, అంటరాని వారిని ప్రేమించి, సేవించి, ఆ దేశవాసుల హ్రుదయాల్లో సుస్థిరస్థానం పొందిన అమ్మ, కరుణామయి థెరెసా... వర్ణసమానత స్వప్నించి, దానికై తన ప్రాణం పోయేవరకు పోరాడిన సమానతావాది మార్టిన్ లూథర్ కింగ్ జూనియర్... ఇంకా ఇలాంటి ఎందరో మహానుభావులు... వీరు మనకు ఆదర్శప్రాయం...

ఈ తరం, కాలగమనంలో చతికిలపడ్డ సిధ్ధాంతాలకు, ఆచరణాశైలికి తిరిగి బలవంతంగా పునర్జీవం పోసేకంటే, చరిత్ర నుండి పాఠాలను, అన్ని ఇజాల నుండి మంచిని నేర్చుకుని, మరో కొత్త ఇజాన్ని కనిపెట్టడం ఉత్తమం... ఇది కొత్త తరం... మళ్ళీ పాత బూజునే తగిలించుకోడం ఎంతవరకు పురోగమనం?! ఈ తరానికి మరో కొంగొత్తశైలిని కనిపెట్టే సత్తా ఉంది... వెనకటి తరాల నుండి పాఠాలను స్వీకరించి, మీ ఆశలను, ఆశయాలను, ఊహలను జోడించి నవ్యత్వంతో ముందుకు నడవండి... మీ వెనుక తరాలను వేలుపట్టి నడిపించండి... ముందు తరాలకు బంగారుబాట వేయండి... జై ఈ తరం.

సమయం

విందులకుందో సమయం
శివాలుచిందులకుందో సమయం
ముద్దులకుందో సమయం
సరిహద్దులకుందో సమయం

చదువులకుందో సమయం
సాయంసంధ్యలకుందో సమయం
ఆటలకుందో సమయం
గెలుపోటమికుందో సమయం

విప్లవాలకుందో సమయం
విశ్వశాంతికుందో సమయం
చర్చలకుందో సమయం
గట్టిచర్యలకుందో సమయం

ప్రార్ధనకుందో సమయం
ప్రతిస్పందనకుందో సమయం
శోధనకుందో సమయం
పరిశోధనకుందో సమయం

నవ్వులకుందో సమయం
చిరుదివ్వెలకుందో సమయం
హాస్యానికుందో సమయం
ఆగ్రహలాస్యానికుందో సమయం

పదే పదే ఒకే పాట
పాచిపళ్ళ దాసుతనం
అదోరకం మూసతనం
వీడి అందరం చేయాలోయ్
జీవితాన సమతుల్యగానం

(ఎప్పుడూ ఒకే ధోరణిలో ఉండేవారికి సమయస్పూర్తిని తెలియజేస్తూ, అన్నిటికీ సరియైన సమయం కేటాయించే సమతుల్యగానగంధర్వులకు నా సమయం అంకితం.)

అపరిచిత

ఇన్నాళ్ళ మన స్నేహం
ఏమయింది నేస్తం
ఇన్నేళ్ళ అనుబంధం
అయిందా శూన్యం
ఈవల నేను ఆవల నీవు
చెప్పుకున్న కబుర్లు
నడిచిన చిరు నడకలు
అందవు లెక్కలు
వేనకు వేలు
అంటకుండా నా
కంట నిండిన నీకు
అడుగుల మడుగుల ఆగ్రహమా
నీతో గడిపే క్షణాలకై
నేగణించే ఆ నాలుగు కాలాలు
తెలిసీ అలుసయే మరుపుగేయమా
ప్రాణదాత నీ స్నేహం
ప్రళయమెలా అయింది చిత్రం
అంతరంగం తానైన నేస్తం
అపరిచితగా మారిన వైనం

(ఏడేళ్ళ పైగా సాగిన స్నేహంలో, ఈ సంవత్సరం వరదలతో భీభత్సం స్రుష్టించి, అకస్మాత్తుగా అపరిచితగా మారిన మా సీడర్ నదికి నా అపరిచిత అంకితం.)

శోకం

నీ శోకం ఉప్పెనగా
నను ముంచేస్తున్న భావన
మన్ను మిన్ను ఏకధారగా
కురుస్తున్న భావన
ఘనీభవించిన కడగళ్ళు
వడగళ్ళుగా రూపాంతరిస్తున్న భావన
ఇంకడానికి ఇంకా శక్తి లేకున్నా
విచారమేఘం విస్తరిస్తున్న భావన
ఎదలోని వడిగాలులే
సుడిగాలులై విసిరేస్తున్న భావన
కట్టలు తెంచిన దుఃఖం
చెలియలికట్టలు తెంచేస్తున్న భావన

Historic Flood in Iowa 2008 - Diary

Read from the bottom. This is written and made public to give you insights into my experiences with the flood precautions and recovery plan. The intention is to inspire you to take part in these kind of service activities wherever you are and serve the under-served in the society around you. Disclaimer: I am not going to give you any reward for letting me know any spelling and/or grammatic mistakes, so concentrate on the content.

7/2/2008 - due to family visiting me, I could not visit the shelter until today again. Kathy, granny's daughter called me the other day to find out how I am doing as she was concerned 'cas I didnt show up for a few days in a row. I was touched. I took my cousin along with me to visit the shelter for a brief time. Quite a fewer people now. Said hi to granny and her daughter and found out about the progress on their house. They were happy to inform me that their house is gutted and cleaned up in the basement where its flooded heavily. I asked who helped them and they told a crew from Wisconsin was in the neighborhood and asked them if they needed help and rolled their sleeves to help right away. That is what I am proud of. I was quite happy to hear that.

And then Cecilia came to their beds and sat with me. Said she missed me. I didnt know what to say. I missed her too, but I didnt want her to get too attached to me. Again opened her bag of toys to show me. She named each toy as she placed it in my lap. Child phsycologists say that its a sign of trust. If children trust you, then they may share their toys and entrust those toys to your care. And more than that, she gave me a cat she liked very much. Its actually one of those toy-looking purses. I asked her if she is sure about giving that to me. And all those times, she insisted that I should have it. And she also gave me a colorful hanging thing that she made at a camp during the day. Its two sticks in X shape and she has woven colorful woolen threads around those sticks red in the middle and green on the outermost and all the rainbow colors in between. That thing is lovely. Since I didnt hang anything from my car's rear-view mirror, I hanged it there. Now every time I get in my car, I see this beautiful master piece made by my little friend Cecilia and think of her. Its her way of telling me - I like you.

6/27/2008 - day off. preparation for the final final exam tomorrow. No shelter today.

6/26/2008 - since I could finish my office work today, I got a day off tomorrow to prepare for my exam day after. I wanted to visit one of my friends in town and I did. Meera. She fed me masala dosa. And we watched a couple movies. Sainikudu and Bommarillu. All the while my body was present and my mind was revolving around the shelter. I mean I did enjoy their company, but could not help thinking about the people I met at the shelter and wondering what they were doing and how they were feeling. I admit, the heights of happiness I receive in the moments like the cute black baby sleep on my shoulder and Cecilia sleep on my lap and Sharon jumping into my arms as soon as she wakes up are no way compared to watching movies with friends. Both are totally different.

6/25/2008 - I slept early and woke up early fresh from a good night sleep. I even went out for walk on my favorite trail after a few weeks. The Indian creek flooded too and covered the trail for a week. Now it also receded along with the river but I can see the evidence of flood. The trail washed away exposing the pointy rocks. I still was not going to give up walking, but I had to stop at one point and return. It was the sewage dried up with a pungent smell. I felt sad, but had to come back. I even worked better today. In the evening, visited the shelter. By the time I reached there, a big storm was on its way. Dark clouds were surrounding the city with great lightening and thunder. I had to take a picture of the dark storm clouds, like a friend once said - 'musuresina neelimegham'.

I found that the shift manager, Larry, a grumpy old man (as I thought before) is diognised with a terminal cancer and the doctors gave him a year to live. And in his last year, he decided to serve the people. I regreted for what I thought earlier not knowing the facts. Even though I know I should not jump to conclusions too quick, I still repeat the same mistake. And this is one of the examples. Once we know the facts, our perspective changes. He might have been suffering with pain when he was grumpy. And worse yet, he smiled and said hello to me today. God, forgive me.

I met the old volunteer, James, a dance teacher. He asked me if I could show him the town during the weekend. I agreed to give him a call and pick up.

The granny and her daughter not seen anywhere this evening. Asked around and they didnt know either. Said hello to one of our APAC employees, Cindi. Listened to her for a while about her day. Then saw the gal Cecilia at one of the tables coloring. I went to her and said hello. She didnt even look at me and said 'I am busy coloring'. I said I could see that and will talk to her later. Went to Lisa, informed her about the help teams rolling into the town and asked if she wanted some help. She said, 'God, I would love to take if somebody can help me clean out my old flooded apartment'. Took her details, moved on. Then the granny and her daughter walked in. Went to them and talked a bit. I could see the distress peeping out once in a while not knowing how long they need to be in the shelter, dealing with the possible permanent separation from their home, whether they are going to get a new place that allows their cats... so many questions with no answers. Then Kathy, the daughter, asked me if I did check my coat pocket the other day. I said I didnt. She said she dropped a bracelet. I came home and checked my pocket, and there it is. A beautiful bracelet. Though I am not fond of any arnaments, I did wear it and it looked beautiful. I took it off after a few minutes.

While I was still talking to them, Cecilia came and leaned against my back asking when will I be able to spend time with her. I asked her to wait for 5 minutes while I wrap up my talk with the granny. I asked them to rest well, not to think about anything now and get distressed, 'cas they need to tackle tomorrow. Then it was 10 at night. Lights were off. Still we could see a bit.

Cecilia asked me whether I want to see all her toys. I said I would love to. Then she pulled each toy from a grocery bag and introduced her toys one by one. Purple dog, mimi the cat, chuk the squirrel, a beene dall etc. After that she showed me all the story books she got from the shelter. And we started reading a rhymes book and then a story book called Lost. Its about a bear who gets lost and comes into a city and how a little boy helps the bear back into the jungle. And then suddenly realizing that he is lost in the woods, the little boy cries out for help. And the bear comes back and says 'I will help you'. Thats the end of the story.

She was afraid of the storm, the lightening and the thunder. And asked me if she could sit on my lap. I said that she is little big for that and offered to lay her head on my lap. And she did and while listening to the stories, she started closing her eyes. And before long, she slept laying her head on my lap on a pillow. I kept the book aside, and looked at her peaceful face for a few minutes. One of those deep theological moments. I felt - 'God, you look beautiful and peaceful sleeping on my lap. Thank you for giving me this chance to put you to sleep'.

6/24/2008 - I took a break from the shelter duty. I had to complete a lession plus I had no energy left this evening to do anything else. I had to fight the guilty feeling for just a moment and I am back to normal. I know that if I am not complete, I cannot give. If I force myself, then it becomes an obligation, not a service motivated by love.

6/23/2008 - most of my evening was spent with the grany and her daughter. A counselor, Carol, a nice woman, came and talked to them for a while and I was there sitting quiet just observing how she is conseling them in this tough time. After giving some resource information, she offered to buy them a phone with a prepaid card. Now, thats words and works. She gave me an assignment while leaving to activate the phone and text her their phone number. I said fine, I can handle that.

I have heard the daughter with depression stopped taking any medicine a long time ago and decided not to prolong her life any further than it can go without any medicine. And as soon as her mom dies, she is not planning on living much longer after that. Its heart-wrenching to see that kinda misery in her heart and the worries of that old mother for her daughter at this age. Who can save them from this emotional poverty?! I have listened to the counselor speak to them about the purpose and quality of life and various agencies that can help them. After a while, she left after kissing the grany and her daughter on the cheek. It looked as if the daughter didnt care, but I know that she enjoyed it, I could see a tiny streak of happiness pass across her face.

Then I was just talking to them as usual, as a friend, not as a counselor. Certainly, not as somebody who is there to save them from their misery. I share my stories and my culture, listen to theirs and visit them truly as a friend. As a I said earlier. I dont 'help' people. I enjoy them. It was 10:30. Way past their bed time. But the granny was still sitting, holding my hand and talking and smiling and joking saying things like 'my daughter likes you a lot, but I dont'. And when I killed a fly with a newspaper, she joked saying 'what if thats your incarnated grandpa?'. We laughed. Then I saw a glass full of water in blue color. Out of curiosity, I asked her what is it for. She said 'I didnt want to gross you out, but I have to take out my dentures and put those in that water'. I smiled and said 'you got to be kidding me. you can take those out right now. There is nothing to feel bad about'. She hesitated for a minute, but then took the dentures out. She looked more beautiful and graceful. I told her the same and she smiled.

All the people interested at the shelter were given a free ride to the base ball game and the shuttle for them were lemosines. And all the kids got base balls signed by the Kernels players. They got VIP treatment. Just to cheer them up. Everybody is doing something in their power to help them physically, mentally and spiritually. Nothing is a waste. They are being helped in practical ways (food, shelter and clothes), their hearts are being lifted up (friends and counselors) and are also gaining spiritual perspective in this condition. Nothing is a waste.

6/21/2008 - I took a break from volunteer work as there will be a lot of people willing to take care of that during the weekend. I worked recovering our systems etc. And I drove to downtown first time in the past 10 days after the flood. I cannot explain the smell. It stinks. Sewage came on roads with the water from drains during the flood and when water did finally recede, all the stuff that came to the surface dried up. And it gives a pungent smell. I stepped into our downtown work building. No power. No water. No elevator. No air conditioning. It was humid and stuffy and smelly. We had to move computers by stairs. And as we drove by the houses in the flood area, I was moved. Piles of carpets, furniture, kids' toys, walls, floors, ceilings all broken, infected and set for garbage pickup on both sides of the streets. It felt like, in an instant, my beautiful city of five seasons came down to ruins. Clean roads are filled with grabage. Cool summer breeze that carries the fragrance of all kinds of colorful flowers is filled with bad odor. But I have to admit that, the people of my town are heroic, including the victims of the flood. Everybody got to work as soon as they could enter their houses and helped their family and friends.

6/20/2008 - Little inconvenience with this new shift manager. I dont know what is his problem. No smile on his face and no encouraging words from him. Expression is always as if he is holding the whole world together and bearing all the burden in the universe. Anyways, he assigned me right away to the snack bar saying I am socializing with people too much, though not directly, but with the same meaning.

Girls got new friends. Visited a few known people. Granny and her daughter slept early. They might have had a rough day today. I came late around 9:30, I could get off work at that time. Thought for a moment to skip the shelter and go home to sleep early, but could not do that. I watched Kathy's kid for a bit while she took a smoke break. She doesn't leave her kid with anybody else. A few trust issues there.

A lady I helped a little bit yday was holding her family picture. Lisa. I guessed she would have gone to her house and looked at the flood mess for the first time. And sure nuff, she did. She lost everything. And she was crying. I sat there with her without saying a word, with my hand on her shoulder. Listened to her pain and confession that she drank today. I said I would have done the same if I were her. She promised she wont do that again and asked if she is in trouble for doing so. I smiled and assured she is not. Then she asked me for food and water. I gave her some food and water and she thanked me as if I gave her all the blessings in the world.

A lady who was on the TV the other day was talking to a Red Cross video lady and introduced me to her saying she is one of the volunteers we like, I want to take a video with her. She shot a short conversation video for their national campaign.

Met another lady Francis, doing the word puzzles at midnight. Asked her if it was hard to sleep. She said how rough her day was dealing with the authorities. They declined her any help because she earns 15 dollars more than the threshold. She does not have any money for the food. Asked her to go to a food distribution center tomorrow, gave all the details. She took the sticky note with details, smiled and thanked.

Then I met a 10 year old girl, Fatima. Her mom is homeless and in hospital with severe allergies from visiting the flood-infected home. She was restless. Finally slept on my lap while I tapped on her back gently.

Then at end of my shift, I met an old volunteer came to take charge from me. James. A national Red Cross volunteer. He came all the way from North Carolina to help. Asked him what does he do and found that he teaches dance. Asked him if he could teach me now. As we have a lot of empty space in the gym, he taught me vine step, line dance and waltz. And we danced for about half hour. :-) fun time. Talked to him for a while and called it a day.

6/19/2008 – The gals were knocked down. At 8 in the evening, they were in bed. Joyce was kinda awake and asked me to read a bug story. By the time I was done with that book, she was out too. Couldn’t believe it. Later talked to their mom and found that they have been playing all day outside in the hot Sun. Visited with the grandma and her daughter. They are happy for the developments today. Shared their happiness. Helped them assemble boxes to hold their cats. Met a cop named Thai. He is no bigger and taller than me. Talked to him and saw the demo of his taezar, electric gun. Listened to a few criminal confrontation stories.

Played with kids. One white teenager boy accidentally hit Cecelia’s delicate brother Eric, a black boy, in the eye while playing a ball game and he almost passed out. Held Eric before he fell on the floor, made him sit on a chair for a while. And you should see this worried look on the white boy’s face. He apologized a thousand times and asked him to speak a word. Told him jokes and sang silly songs and did everything he could think of to make Eric smile. Now, if somebody would have wanted to smear ‘race’ color on this whole scene, they could have easily done it. I wonder how many cases similar to this one get exaggerated just to make a scene. I admit there are genuine racism concerns, but for the most part, I am happy that those are disappearing. And I am proud to be in Iowa where these issues are now minimal. I see great unity in great diversity.

A guy returned from downtown after a full day of physical work of cleaning the crud left behind by the flood. He wanted to shower so bad, but the shower is closed at 9 PM by the shelter. He was tired and could not take ‘No’ as an answer at the front-desk. So, he cursed, swore, huffed and puffed and made the floor manager mad. So, the floor manager declined him any special consideration, so this man came in the shelter and asked me if I could open the shelter. I went and talked to the manager and the manager went to him and talked. It seemed like he lectured on the rules and regulations and attitude etc and the possibility of him going on the streets in a moment’s notice. That poor man just stood there in disbelief of what just happened. He couldn’t fathom what is the big deal in opening the shower. I was in the same stage. I went to him and shared in his frustration. He finally calmed down after venting all of it. Then the manager came back changing his mind and offered to open the shower. I commended the manager for taking the high road and acting gracefully.

Went back to the daughter of the granny and talked for a long time. A lot of topics - from religion to science and spirituality to end-times etc.

Finally, an old man new to this shelter, who did not eat the whole day, woke up and sat at the table with a cereal packet. As I went near and asked him if he wants help opening it, he said he wants to eat it with milk. Went to the kitchen and got all he wanted. And then slowly he asked me – ‘can I have some sugar?’. Went all the way again, brought sugar packets. By then, the lady who was originally helping him came back with all the same stuff again. He ate two full bowls of cereal as the lady (who is a counselor) talked to him, extracting all the details. Sat there with them until its done. It was 1:15 in the morning and time to go home and crash.

06/18/2008 –
I have seen a hairstyling lady who lost everything giving haircuts to people in the same shelter she is staying. That’s the true American spirit, more precisely human spirit, I salute to. I played with the girls and guys. Said Hi to all the regulars. Looked for George, the Korean war stories old man, he was not there. He left. Sighed. Moved on to other people. The lady with critical attitude (rightly so), Kathy, came to me and asked me for a favor – to watch her 3 year old Josh while she takes a break. I gladly agreed and started playing with him. He surprised me by eating spicy chips and enjoying them. Ate the whole bag. And then what did he do? – put a finger in his eye. Had to rush him to the bathroom, wash his hands and eyes. Then played some puzzles. And his mom is back. It was 10 at night. Lights are off.

A new floor manager – Larry. We are running low on volunteers. Its hardly a week and the hype is wearing off. People are assuming that the things are getting back to normal, where the reality is that it just started. Larry wanted me to be trained on the front-desk registration/sign-up tasks. Was trained by a German lady – Mannuela with her thick German accent. After training, sat at the front desk, chatted with a couple of Cops. Then the hard attitude lady came to the front-desk when I was just about to leave around 12:30, sat and said ‘Thank you. I know we don’t say it enough, but you don’t know how much we appreciate you and other volunteers who are making a difference and making it better for us’. After accepting her thanks, I said I don’t do it for you, but for myself and God. She said, ‘I tell you what, I give you permission to talk to my son and tell him God loves him’. I said with a smile ‘I think we don’t have to tell that’. Leaving, while turning the corner, she looked back meaningfully with a twinkle in her eyes and a smile on her face, replied, ‘I guess you are right’. With that I left to go crash to prepare for a long day tomorrow.

06/17/2008 –

Assisted people at the showers. Finally everybody got a chance to take a 5 min shower in the gym locker rooms. Their attitude changed a lot. I could relate to them as I could take bath after 4 days with 2 full mugs of ice cold water. It felt like heaven. The lady who was really upset and rallying people up against everybody in the authority there was talking much better and in her words – ‘I could take a shower today. And my attitude is much better’. A shower, which we all take for granted suddenly became a luxury. The irony is that there is water all around us, its just that we cannot use it for anything. If we do, it could be lethal.

Talked to the old lady and her daughter. And saw a lot of scars on the daughter’s face and hands. Found that they could get in the house once to release the three cats hidden in the pantry and one of those attacked in panic. They both had a rough day and hugged me for the first time in the last three days. Met a lady, Ronda, who walked about 10 miles ‘cas she does not have a car. Looking exhausted, waiting in line to take a shower. Talked to a single mother, Lori, who visited her house and was in deep distress after seeing the reality – all her stuff is gone and she needs to throw everything out and clean the foot high thick mud from everywhere plus she is going to help her landlord cleanup his three apartments as he is really old and walks with a cane. She was questioning – ‘I always help people and even now helping people by giving rides. Why did this happen to me?’. I don’t have any answer to any of her questions. I only have a breaking heart, teary eye, a listening ear, a friendly shoulder and a helping hand.

As soon as I walked into the hall, the two black girls, Cecilia and Joyce, came running and hugged. Played with them a bit. Said hi to a lot of regulars, played with little kids.

Finally, I had to work at the store and snack bar. An older black gentleman walked up to me to borrow a flash light. And then he saw my hair, asked whether it was real. When I said yes, he couldn’t believe. Asked me whether he can test, I said go right ahead. He held a strand of my hair with two fingers and pulled gently to make sure its not a wig. I laughed. And he said it was pretty cool. I told him my bald story when I had cut all my hair few years ago. He shook his head in disbelief. And when came back to return the light, he said ‘dang girl....don’t ever cut that hair again’. That’s a little tit bit at the end of the day.


6/16/2008

And at 10 pm, all the lights were off. A new floor manager Marsha is a strict follower of rules. People were angry yelling aloud – ‘douh! we are prisoners now doh’ again and again. One family walked out with two kids totally angry putting the kids and themselves at risk of health, food, safety and possibly all the benefits that follow. From the shelter management’s perspective – ‘people are exhausted. They need to go to bed and calm down. Take rest. Don’t disturb people who want to sleep. If you don’t want to sleep, go out to the cafeteria where there are lights, vending machines and TV. People are mad. Period.

They are not in a stage to reason anything and more than anything, they are not in a stage to take any more unprecedented changes. The shelter people would have observed the rules from day one. If they failed to do so, they could have continued in just one way. Its hard to find fault with any one. Everybody is trying their level best to cope with the situation and be as calm as possible. Its definitely a totally different mass mentality.

One more rule is strictly implemented after breaking it for a few days. No 15 year old can be in the shelter to play with kids. All the high school kids who are enjoying their summer holidays wanted to come to the shelter and play with the kids so the parents can take a break, kids can be thoroughly engaged and the teenagers can be of some help and be out of trouble. I think its perfect, but the Red Cross rules do not allow anybody below 16 years at the shelters. I think rules are guidelines and we should act according to the situation and common sense. But, its just me with no shelter maintenance experience talking. I am sure Red Cross is in this business for a long time and I hope they know better. But the point is, if it’s a rule, they should have been strict from the day one. Change in rules will not be received well by people who are dealing with a lot of unexpected changes already in their lives.

A few people in the shelter started collecting signatures for the petition to bring the teenagers back to play with kids. I signed. That’s the beauty of democracy. Regardless of the results, at least you can make your voice heard.

Just like everyday, along with a few things that broke my heart, a few things that lift up my heart. The parents of the cute little black baby, Justin, I had put to sleep last night, thanked me saying ‘she didn’t wake up the whole night’. Brought a smile on my face and made my day. Its all worth it.

06/15/2008 8 PM to 1:15 AM - Prairie School Gym - Red Cross Shelter

I said Hi to granny and her daughter. And bye to a few who were leaving the shelter. Listened to the Korean war stories from George, an 80+ year-old man, bubbly and giggly and bends his ear and leans forward everytime I say something as he could not hear very well. I wonder how is he able to hear any announcements made by the authorities. Watched the TV stations come in and interview people and them becoming instant celebrities. :-)

Played with kids. Met a co-worker (I never met her before), Cindi Kayler, an atHome agent. Talked about the history of APAC. Various people we both knew. She was so positive with hope and in attitude. Asked me to communicate her whereabouts to her team lead and is eager to get back to work and help her customers. Now, thats dedication.

The interesting part of this night was my meeting with two girls. african-american. 8 and 10 year old cousins. Cecilia Quzera and Joyce Niyimapaye. Cecilia is a song writer and composer. Joyce is a singer and dancer. Excellent combination. Cecilia shared with me two songs she wrote since yesterday in the shelter -

Sing a little song
Sing a little song of sunny skies
Sing a little song that we will smile. that
nothing will go wrong
Sing a little song.

This is a song written by an 8-year old in the midst of chaos. How hopeful of the sunny skies and a perfect future just by singing a little song. Sure it brought me hope.

music in the bridge
and now forever together
whatever we are
some might see our
differences. some might
see us apart.
together wherever we are.

what a beautiful concept of unity in diversity in that little brain! hats off.

Joyce showed me Micheal Jackson dance moves and taught me how to sing this song, wrote the lyrics on a paper for me. some of the spellings are not correct, but I am not going to correct but write just as she wrote -

Can somebody tell me
tell me were did we go rong
I just can't seam to Remeber
how'd we go from happpy
suddenly to moving on
didn't you promise me Forever Forever

I know we both might of
made mistakes
don't say that its to late
if were both welling to
make a change there's only one
thing left to do
we gotta look on the brighter side
give me a chance we can make thigs right
I wanna try
cause there's no good in goodbye

And you know tomorrow is a sunny day
as long as you promise you're gonna stay
by my side cause there's no good in goodbye

There ain't no forgetting
all the little dreams we shared
they will come thru if we're together

We can start all over
ending up would be unfair
its the only times will make things better
I know it

I know we both might of

pretty cool song, eh! and a long one too... she remembered all the lyrics, sang a few times while teaching me how to sing it. very talented girls.

As they settled in their beds about midnight, they told me ther family stories a bit and asked me to tell me my childhood stories. For those of you who know all my stories, just the title would be enough. First they asked me a story I heard when I was little - so I told them Akbar-Beerbal wisdom quote story. Then they asked me to tell my childhood experiences as stories - so I told them one when I was a baby - the tablets episode; another when I was about 4th grade - the police station witness story. Then I read a story book - 12 paintings of prominent black women in the history and how they introduce themselves through those paintings. By the time I was done, they were fast asleep. I prayed a brief prayer for their protection, said goodnight and left. Cannot wait what tomorrow will bring to experience. :-) you see, I dont really 'help' them. I enjoy them.

06/14/2008 8 PM to midnight - Prairie School Gym - Red Cross Shelter

I have found that the lady who was comforted by the granny is granny's daughter with cronic depression, which started hitting her at her dad's death when he suddenly died with unpredicted heart-attack at the young age of 45. I could share a few hopeful words with the mom... and later when she slept, had a long conversation with her daughter, Kathy. I have shared my stories with her and she ended up comforting me and finding comfort in comforting other people in spite of her situation and then she slept like a baby.

Made a few calls to my doctor friend to volunteer her time at the shelter as they were in a dire need of medical personnel and she graciously accepted to do so. The Red Cross lady thanked me a thousand times for just a phone call. That shows the necessity.

Somebody donated pizzas from Pizza Hut for dinner and they had 9 leftover pizzas they were about to throw away. I took all of those, made a few phone calls to friends I know would need it, use it and enjoy it. Distributed to them as they came and dropped donations to the shelter. Its a beautiful irony of the shelter blessing the volunteers and donors.

Played with a bunch of kids. Had fun with the play dough. Met a tiny little guy Micheal with lots of energy. He could put everybody to sleep and still jump up and down like an enrgizer bunny. :-). Talked to him for a while. Helped him go to bed. But, he started thinking about something so deeply. Overtaken by curiosity, I asked him what was he thinking. He said he wanted to beat the other kids to video games the next day. Reasoned with him if he could sleep early he could get up early and play video games early and it worked. He slept after closing his eyes so tight for 5 minutes.

Joined a cards club. Listened to all the curse words they were so generous with. Just been one among them. Listened to a lady complain and vent against the whole system, the shelter, the Red Cross, the mindless volunteers, the cop who grabbed her by her arm to stop her using excessive water and spitting in the sink. I quickly ripped my volunteer name tag and hid in my pocket to save her from emberassment and listened with empathy.

Fnally, I got the best job before I left. There was this cutest little black baby I have ever seen. And the teem mom and dad were so exhausted, I got the privilege to hold the baby and put her to sleep. Nobody took showers in the last 4 days, not even the baby. I could only say one thing as I held the baby close to my heart and kiss her hair - 'God! you smell great".

06/13/2008 midnight to 4 AM - Prairie School Gym - Red Cross Shelter

I have seen
the despair in the eyes of the people who
lost their homes
came to the shelter with just their clothes on
people who are used to comfort of their own homes
are reduced to one cloth cot
no personal space
walking space between cots in an open hall
humiliation of everything being public
no water usage is enouraged
porta-pottys smell and stink
families are seperated
parents could not sleep protective of their kids
jumpy when voluteers make their rounds between the cots

I have seen
a sweet grandma, Mary Lu, asking for help to go to restroom
and finding it very cold to walk outside to use porta-potty
comforting another lady in spite of her condition thru out the night
a grandpa finding it hard to breath because of the low room temperature
people who are deprived of their false protection in anxious times
people disabled trying to be independent
trying to prove their dignity and failing miserably

I have seen
teen mother exhausted with her 3 month old baby
a red cross volunteer rocking the baby all night long
a nurse reluntlessly attending everybody's needs
with a smile and enormous patience
a cop praying over people so they can sleep peacefully

I have seen
these broken lives reflected in my broken heart
volunteers pouring in round the clock
eager to help wholeheartedly
national-guard fire-fighters and police
truly gaurding others' lives risking their lives
unquenchable spirit in the face of adversity

I have seen
futility and humility
goodness and humanity
service and order
heart and head
natural and supernatural
------------------------------------------------------
06/11/2008 - 10:30 PM - behind IMAX at the foot of the roaring cedar river

I broke the curfew in effect from 9 PM to 5 AM
parked at APAC
walked to the bus station on the lonely roads
sneaked past the patrolling guards covered by the shadows
crossed the one foot murky water streets
longing to see my dear river one last time
before I could see it again close in the coming weeks
for the first time in what feels like ages
I got in touch with my fear at the first sight
of the vast, fast and furious river
as if its a stranger to me
as if it does not know me
as if I made it angry
and its fearful
my heart raced along with the river
returned with a heavy spirit
longing to see the river I know
peaceful and cheerful
walks along with me in the
sunny summer afternoons

నీలాల కన్నుల్లో పొంగేటి వరదల్లు
నా చిట్టి తల్లీ నిన్నెవరు కొట్టారు... ఎవరు కొట్టారు...

విశ్వాసం

ఏ దైవం రచించింది
కలహాల కావ్యం?
ఏ దేవత చూపింది
కర్కశ మార్గం?

ఏ మతం నేర్పింది
నహేతుకం ఉన్మాదం?
ఏ కులం తాపింది
వెలివేసే మదగర్వం?

విశ్వాస పరిణితి
ప్రేమ నిస్వార్ధం
ప్రేమను తెలిపేది
సేవ సమానత్వం

(సేవలో ప్రతిఫలించే నిస్వార్ధ ప్రేమే విశ్వాసపరిణితికి కొలమానం అని నే తెలుసుకున్న సత్యం అందరికీ తెలిపే ఉద్దేశ్యం. అలాంటి విశ్వాసాన్ని కలిగి ఉండి, చివరి వరకు పరిణితిని సాధించే మహనీయులకు నా విశ్వాసం అంకితం.)

ఎప్పుడు?

ఎంత ఈదినా తరగని
కన్నీటి సంద్రం దాటేదెప్పుడు
పూదోట కనుల ఎదుట ఉన్నా
పన్నీటి గంధం మనసుని తాకేదెప్పుడు
ఎంతెంత దూరం ఇంకాస్త దూరం
పరుగు పందెం గెలిచేదెప్పుడు
దూరంగా ఊరించే ఎండమావి
ఒయాసిస్సు అయ్యేదెప్పుడు
కండలన్ని కరిగించినా
ప్రతిఫలం దక్కేదెప్పుడు
గుండెలవిసిపోయినా
సూర్యోదయం అయ్యేదెప్పుడు

నిరాశ చెందకు
దిగాలునొందకు
వైరాగ్యంతో హ్రుదయం నింపకు
సమస్య భారం దైవంపైన
శిరోభారం సహవాసులపైన
ఒక్క నిమిషం ముందూ రాదు
మరొక్క నిమిషం ఆలస్యం కాదు
సహాయం అందేను సకాలం
సమభావం నిండేను కలకాలం

(తమ ప్రయత్నలోపం లేకపోయినా ఆశించిన ఫలితాలు అందక దిగాలుపడే మిత్రుల ఆవేదనాభరితకన్నీటిప్రవాహానికి అక్షర రూపం ఇచ్చే ప్రయత్నం, ధైర్యం చెప్పే సాహసం. వెలుగు వస్తుందనే నమ్మకం. ఇది మీకే అంకితం.)

ఏమో!

నీవేనా?
నా మదిలో నిండి
ఉండీఉండక
దోబూచులాడుతున్నది

నిజమేనా?
మేధోసమరంలో
మనోసంగ్రామంలో
అలసి సొలసి
వెనుకకు వాలి
కనులు మూసిన మాగన్నులో
పెదవులతో నా నుదుటిపై
ఆనందపు నెలవంకను ముద్రించినది

కలయేనా?
నిన్న రాతిరి
కలత నిదురలో
లయతప్పక జోకొట్టినది
తన ఎదపై నాకు జోల పాడినది

తలపేనా?
సుతిమెత్తని కౌగిలితో
నను అల్లేసినది
ఈ జన్మకి విడలేని
బందీని చేసినది

(కల ఇల నడుమ త్రిశంకుస్వర్గంలో ఊగిసలాడే ప్రేమికుల ప్రశ్నలన్నిటికీ నా సమాధానం - ఏమో!)

అనామిక

ఎన్నాళ్ళిలా దిక్కులు చూస్తూ
చుక్కలు లెక్కెడుతూ కాలం గడపడం!...
రెండు అడుగులు ముందుకి
మూడు అడుగులు వెనక్కి
ఎన్నేళ్ళు వేయనీ తకధిమి తాళం!!...

నాలో నేను నాతో నేను
ఎంతసేపిలా మాట్లాడుకోడం!
నువ్వులేని నిశిరాత్రులు ఎన్నని గడపడం!...
ఎలా ముందుకు నడవడం!!

మదిలోని స్థైర్యం ముందడుగు వేస్తుంటే
ఎదలోని శూన్యం ఎక్కడికనే అపశకునం
రారమ్మనే భవితవ్యం వదిలెళ్ళకనే జ్ఞాపకవ్యాపకం
ఎన్నాళ్ళిలా చావడం!... చస్తూ బతకడం!!...

అయినా బతకాలి...
ఈ బతుకు నాది మాత్రమే కాదుగా!...
ఎదురుచూసే అందరి కోసం
ఎదను పంచే ఆత్మీయులకోసం
జీవమిచ్చిన దైవం కోసం
ఆశలు నిండిన రేపటి కోసం
శోకం లేని లోకం కోసం
ప్రేమమయ ప్రపంచస్థాపన కోసం

పసిపాపలు నడిచే మాపటి దారిని
అడుగులతో అరగదీసి చదరంగా చదును చేసి
చిన్నారిపాదాల సన్నాయి సవ్వడులకు
నేపరచిన చలువరాళ్ళ డోళ్ళు
పలికే నవయుగస్వాగతశుభనాదం కోసం

(తమ ఎదలో శోకం ఏరులై పారుతున్నా, చుట్టూ ఉన్న వారి నవ్యభవితవ్యం కోసం అర్ధవంతమైన జీవనసమరంలో గెలుస్తూ ఓడే, ఓడుతూ గెలిచే యోధులకు నా అనామిక అంకితం.)

నిరీక్షణ

మన నడుమ దూరం తగ్గినా
మనము నిండిన భారం తరిగేనా!

తరులన్నీ తన్మయమయే హర్షవర్షరుతువైనా
కరిమబ్బు తలపువనాన్ని తడిపేనా!

ఎదచిగురించే నవవసంతమెదురైనా
ఎలకోయిల పాతపాట పాడేనా!

క్లిష్టసాగరాలే దాటొచ్చినా
క్రుష్ణబిలం పూడేనా!

మానవ ప్రయత్నమేదైనా
దైవనిర్ణయం తెలిసేనా!

నీమదిని దాగున్న భావాలున్నా
నాకెన్నటికైనా తెలిపేనా!

కాలమంతా గడిచిపోయే తిరిగిరాని క్షణాలు
అంతమెపుడో తెలియరాని నా ఈ నిరీక్షణాలు

మేలు

ఉండీ లేకపోవడమా లేక
లేక లేకపోవడమా
మనసుండీ ప్రేమరాహిత్యమా లేక
మనసే లేకపోవడమా
కనులుండీ ద్రుష్టిశూన్యమా లేక
కనులే లేకపోవడమా
హ్రుదయముండీ స్పందించకుండడమా లేక
హ్రుదయమే పాషాణమవడమా
చదువుండీ సంస్కారశూన్యమా లేక
చదువే లేకుండడమా
నీవుండీ మౌనమా లేక
నీవే లేకపోవడమా
గాయమైతే దాచేయడమా లేక
గాయాలే లేకుండడమా
అందరి మధ్యన ఒంటరితనమా లేక
ఎవరూ లేకపోవడమా
జీవించీ సంకల్పరాహిత్యమా లేక
జీవితమే లేకపోవడమా
నాయకులై సేవపొందడమా లేక
నిత్యదాసులై సేవిస్తూ ఉండడమా
అన్నీ ఉండి అంతులేని విషాదమా లేక
ఏదీ లేకుండడమా

ఉండీ ఉండడమే మేలు
మనసుండి ప్రేమించడమే మేలు
కనులుండి చూడడమే మేలు
హ్రుదయముండి స్పందించడమే మేలు
చదువుండి సంస్కారముండడమే మేలు
మౌనంగా ఉన్నా నీవుండడమే మేలు
గాయమైతే దుఃఖించడమే మేలు
అందరి తలలో నాలుకైయుండుట మేలు
జీవించి సంకల్పముండుట మేలు
నాయకులై సేవచేయుట మేలు
అన్నీ ఉండి ఏమీ లేని భారరాహిత్యం మేలు

(అది లేక ఇది ఏదో ఒకటే ఉండాలనే అతివాదానికి ప్రతిగా, సమతుల్యమే జీవనసారమనే సత్యాన్ని గుర్తు చేస్తూ, ఆ కత్తిమీద సామును సునిశితంగా అభ్యసించువారి జీవితమే మేలు.)

అంతం

ప్రతి కధకూ ఉందో అంతం
ప్రతి వ్యధకూ ఉందో అంతం
ప్రతి ప్రాణికీ ఉందో అంతం
ప్రతి విశ్వానికీ ఉందో అంతం

ఆది అంతాల నడుమ జీవనం ముఖ్యం
అది అద్వైతమైతే మరీ అందం

చావుపుట్టుకలు అతి సహజం
అన్నింటికీ ఉంటుందో అర్ధం
ఎన్నటికీ ఎడబాయనిదే దైవం
పెంచుకో ఆదైవంతో బంధం

ఏది ఏమైనా కంగారు వ్యర్ధం
ఒక చేయి దైవంతో
మరో చేయి మనిషితో
నడవడమే పరమార్ధం

ప్రతి అంతానికీ ఉందో అంతం
మరో ఆదికి ఆది అని దానర్ధం

(ఏది అంతమైనా జీవితం అంతం కాదనీ, మరో ఆరంభానికి మొదలు అనీ, ఏమైనా మనోస్థైర్యంతో ముందుకు సాగాలనీ భుజం తడుతూ; ఆద్యంతాల నిమిత్తం లేక, జీవితాన్ని సంపూర్ణంగా అనుభవించేవారికి, తోటివారికి ఆ పూర్ణత్వం పంచేవారికీ ఈ అంతం అంకితం.)

మాట

జీవమిచ్చే సంజీవనం
ప్రాణంతీసే చంద్రహాసం

స్పూర్తినిచ్చే ఔషధం
నిలువునా కూల్చే శాపం

పాలకడలిలో చిలికిన అమ్రుతం
క్షీరభాండం విరిచే కాలకూటం

మంచిని పెంచే ఆయుధం
వారధికూల్చే అంధత్వం

చల్లదనాల చందనం
రావణకాష్టానికి నిప్పుకణం

కాలిన మనసుపై నవనీతం
మండే వ్రణంపై మిరపకారం

గాయం మాన్పే లేపనం
మాయం చేసే సుడిగుండం

మంచుకొండంత నిబ్బరం
మసిచేసే దావానలం

ఉన్నతశిఖర తొలి మార్గం
జారిపడే లోతైన అగాధం

జీవనాధార సంద్రం
కబళించే సునామీ రౌద్రం

(మన మాటలకు ప్రాణం పోసే, తీసే శక్తులు రెండూ ఉన్నాయని గుర్తు చేస్తూ, పదాలు వాడే ముందు మనసుని, పర్యవసానాలను ఒకసారి పరీక్షించుకోవాలని సూచిస్తూ, మాటలే మంచి గంధాలైన వాక్శుధ్ధిగలవారికి నా మాట అంకితం.)

వాహ్యాళి

నీహారికా పరదాలు
పలుగువ్వల కువకువలు
భానోదయ లేతబాణాలు
మలయమారుత పవనాలు
దారికిరువైపులా
వ్రుక్షరాజ సుమవందనాలు
సుమధుర సౌరభాలు
రంగురంగుల గడ్డిపూలు
గరికపరకలపై హిమబిందువులు
కనులపండుగ హరితవనాలు
నిన్నరాతిరి హోరుగాలితో హోరాహోరీ
యుధంలో ఒరిగిన యోధులు వ్రుక్షకాండాలు
ఆధునిక హలాలు
అపుడే దున్నిన పొలాలు
మ్రుణ్మయ మార్గాలు
హరిణుల చరణముద్రలు
అపుడపుడూ పలకరించే లేడికూనలు
అశ్వాల నిశ్వాసాలు
కుందేళ్ళ పరుగు పందాలు
భారతీయవాగు వయ్యారాలు
సైకత వడ్డాణాలు
తేటనీటి గలగలలు
వెండికిరణాల మెరుపులు
తగరపు తళుకుల మిలమిలలు
మేలివర్ణాల మత్స్యపు మిడిసిపాటులు
బాతుల ఈతల విన్యాసాలు
అందంగా కట్టుకున్న బొమ్మరిళ్ళు
సహపాదచారుల చిరునవ్వుల శుభోదయాలు
వెరసి ఇవీ నా వాహ్యాళి విశేషాలు

(పరిసరాలను పరిశుభ్రంగా ఉంచుకుని, అందంగా మలుచుకుని, పర్యావరణాన్ని రక్షించే బాధ్యత మనదేనని గుర్తు చేస్తూ, రోజూ నేనడిచే దారిని అద్భుతంగా ఉంచే భారాన్ని తలాకొంచెం పంచుకునే సంరక్షకులకు నా వాహ్యాళి అంకితం.)

ఇన్నాళ్ళకి నేను ప్రతిరోజూ వాహ్యాళికి వెళ్ళిన, 7.5 మైళ్ళ పొడవున్న, నా అడవిని ఒక దూరదేశపు స్నేహితుడు చిత్రపటాలుగా మార్చి పంపించాడు. మీరు కూడా చూస్తారా?!

http://picasaweb.google.com/timgarthwaite/2009SacFoxTrail#

మౌనం

మోదం
ఖేదం
గాయం
భయం

క్రోధం
అశక్తం
ఇష్టం
కష్టం

రెండు గుండెల ఏకతాళం
మధ్యనున్న బంగాళాఖాతం

శూన్యం
పూర్ణత్వం

అన్నిటినీ తన వొడి చేర్చే మౌనం

తధాకిం?

పుట్టుక పెరుగుట
విద్య ఉద్యోగం
తధాకిం?

పదవి గెలుపు
వ్యూహం విజయం
తధాకిం?

వివాహం వినోదం
పిల్లలు పెంపకం
తధాకిం?

ఆస్థి అంతస్థు
బాధ్యత గౌరవం
తధాకిం?

వయసు ఆయాసం
రొష్టు రోగం
తధాకిం?

మారే తరం
తధ్యం మరణం
తధాకిం?

( కేవలం 'నా' ప్రపంచంతో సరిపెట్టుకోకుండా, తన చుట్టూ ఉన్నవారికోసం ఏదైనా మంచి చేయమని అందరినీ ఆహ్వానిస్తూ; తధాకిం? (తరువాత ఏమిటి?) అనే కధను చెప్పి, నాదైన బాటలో నడవమని ఆచరణతో స్పూర్తిని రగిలించిన అభినవ సాత్యకి, తన "సహజ"త్వాన్ని నాకు ధారాదత్తం చేస్తానన్న సాధ్వి విజయలక్ష్మి గారికి అంకితమిస్తూ, త్వరలోనే తధాకిం తెలియజేస్తానని మాటిస్తూ)

కార్పొరేట్

రావయ్యా కాపిటలిస్టూ
ప్రతీదీ కార్పొరేటు చేసేద్దాం

బస్సుటాండు కార్పొరేటు
దవాఖానా కార్పొరేటు
ఎవసాయం కార్పొరేటు
బడిగూడా కార్పొరేటు

మరి కవితలెందుగ్గాదు
కార్పొరేటు? నువ్వేం బయపడకు
అదీ జేహేద్దాం కార్పొరేటు

కలంల సిరా ఉన్నంతవరకు
బుర్రల పదాలున్నంతవరకు
గుండెల అనుబూతులున్నంతవరకు
జీవితంల అనుబవాలున్నంతవరకు
అయి చదివే నీబోటోళ్ళున్నంతవరకు

కవితలు కార్ఖానాల్లో
తయారు చేసేద్దాం
మిషనులో ఏసి సుచ్చు ఏసేద్దాం
అసలదిగూడా ఆటోమాటిక్ చేసేద్దాం

నువ్వేం బయపడకు
కవితలుగూడా చేసేద్దాం కార్పొరేటు

(ప్రతిదీ కార్పొరేటు చేస్తున్న ఈ రోజుల్లో కవిత్వం లాంటి స్రుజనాత్మక అంశం కూడా కార్పొరేటు అయితే - అనే అలోచనతో ఈ వ్యంగ్య ప్రయోగం)

మురిపెం

ఎవరన్నారు మగవారికి
ప్రసవవేదన తెలియదని?
బిడ్డలు లేని వారంతా
అనుభవ శూన్యులని?!

నేల పొరలు చీల్చుకుని
బయటకు వచ్చే గడ్డిపరకకూ
నా మనసు పొరలు చీల్చుకుని
బయటకు వచ్చే ఈ కవితకు
ఎవరో గొప్పకవి చెప్పినట్టు
చాలా దగ్గర సంబంధం

ఎన్ని నిద్రలేని రాత్రులు
ఎన్ని బరువెక్కే ఆలోచనలు
ఎన్ని అంతర్మధనాలు
మరెన్ని కూర్పులు చేర్పులు
ఎన్ని సార్లు అనలేదు...
ఇక నా వల్ల కాదని

అంత ఓర్చలేని కష్టంలోనూ
ఆ కవిత అక్షరాలు చుట్టుకుని
బయటపడిన క్షణం...
తనివిదీరా ప్రతి అక్షరాన్ని
నా చూపులతో
తడిమి తుడిచిన క్షణం...

నాకు టాటా చెప్తూ నను వీడి
సాహితీ బడికి ఆనందంగా వెళ్ళిన క్షణం...
మళ్ళీ నేను నా శూన్యం
మిగిలిన క్షణం...

అందరూ నా కవితను అక్కున
చేర్చుకున్న క్షణం...
మహామహుల చెంత
చెక్కబడిన శిల్పమై పుత్రోత్సాహం
అందించిన క్షణం...
మురిపెంగా నా కవితను
నేకౌగిలించుకున్న క్షణం...

ఎవరన్నారు కవులు అంతకన్నా
తక్కువ వేదన మురిపెం అనుభవిస్తారని?!


(గొప్పగొప్ప కవితలను మాకందించడానికి ప్రసవవేదన అనుభవించే కవులందరికీ నా మురిపెం అంకితం)

ప్రతిస్పందన

అమాయకత్వం నిండిన బాల్యం
ఎపుడో కాక తప్పదు అంతం

మన గుండెకు పొడుస్తుంది చిల్లు
ఏదో ఓరూపంలో ముల్లు

పగతో రగిలే మనసు
పధ్ధతి దానికేం తెలుసు

ఎంత విధిస్తే శిక్ష
తీరును వారిపై కక్ష

మాటకు మాట చెయ్యికి చెయ్యి
పన్నుకు పన్ను కన్నుకు కన్ను

ఎపుడు పొయేనీ ఆటవికం
నడత నేర్చుకో నాగరికం

పగలూ ప్రతీకారాలు
పెంచేనా మమతానురాగాలు

కార్పణ్యాలే తుడిచెయ్
కొత్త పధంలో నడిచెయ్
'నా' అహం వదిలెయ్
నీ మదిలో శత్రువు గెలిచెయ్
ప్రతి ఎదలో కొలువున్న దైవానికి
సుప్రభాత గీతిక పాడెయ్
ప్రేమకు మించిన శిక్షే లేదని
చేతల్తో జగమంతా చాటెయ్

(పగప్రతీకారాల సహజబాటను వీడి, క్షమాప్రేమల దైవత్వబాటను నడిచిన ప్రేమమూర్తులకు నా ప్రతిస్పందన అంకితం - నిన్న గ్లాడిస్ స్టైన్స్, నేడు ప్రియాంక గాంధి హింసకు స్పందించిన తీరుకు ప్రభావితమై)

మైకు

"శరణమప్పా... అయ్యప్పా..."
ఠంగుమంటుందో మైకు...
కొండపైనుండి...
నాలుగ్గంటల తెల్లవారుఝామున
............
"పాహిమాం రక్షమాం
ఈ మైకులు తీయవేం.... "
అయిష్టంగా అష్టోత్తరం చదివిస్తూ

అజ్ఞానం క్షమించి తలవాల్చుదునా
"అల్లా హో అక్బర్..."
అయిదు గంటలకు
మా ఊరి మసీదు...
మరలా మైకులో
నిద్ర లేచి ప్రార్ధించమంటూ
"దేవుడా... ఆ నోరు నొక్కు...."
బలవంతంగా ప్రార్ధింపజేస్తూ

ఎలాగో మళ్ళీ నిద్రకుపక్రమింతునా
"నడిపించు నా నావ..."
మా వీధి చర్చి
ఆరుగంటల ఆరాధనా గళం...
అదే మైకులో
ఆ దైవం నేర్పిన ప్రేమ శాంతి
చుక్కాని కనపడనంత దూరం తరిమేస్తూ

మైకుల్లో మతిభ్రమించినట్లరిస్తేగానీ
మతతత్వం మదికెక్కదు కాబోలు

మతమంటే మంచిని పెంచే ప్రేమతత్వమని
ఎప్పటికి గ్రహిస్తారో మా ఊరి భక్తులు

(పోయినసారి మాత్రుభూమికేగినప్పుడు, నాకు కలిగిన అనుభవం - నిజమైన మతసారం తెలుసుకుని నిశ్శబ్దంగా ఆచరించిన తాతగారికీ, మరెందరో మహనీయులకు ఈ మైకు అంకితం)

ఆస్థి

రియలెస్టేట్ క్రిష్ణారావు
షేరుమార్కెట్ పీరుసాయబు
సాఫ్టువేరు శేషుకుమారు
అమెరికా ఆనందబ్రహాము
వీరేనా సంపద కొలబద్దలు?!

ఇళ్ళు పొలాలు బళ్ళు కార్లు
నగలు కాసులు విమానయాత్రలు
కంట్రీక్లబ్బుల సభ్యత్వాలు
నడిరేయి విందులు వినోదాలు
హాలీవుడ్ అనుకరణలు
ఖరీదైన బహుమానాలు
ఇవేనా ప్రగతికి గీటురాళ్ళు?!

సగటు సరోజకు కుట్టేకళ్ళు
సాంబయ్య పిల్లలకొచ్చే రెక్కలు
మన"చే"జారే మధురక్షణాలు
సహజమాయే వేరు కుంపట్లు
సంసారసాగరాన మునిగే నౌకలు
ఇవేగా మిగిలే చేదు అనుభవాలు!!

బల్లలకింద చాచే చేతులు
నిస్సిగ్గు పన్నుల ఎగవేతలు
స్విస్సుబాంకుల్లో నల్లధనాలు
పరులపైకెగబాకే వైకుంఠపాళీలు
విలువలకూడే వలువలు
ఇవేనా భావితరానికి మన వారసత్వాలు?!

నలుగురు మిత్రుల స్నేహాలు
నలుగురి హ్రుదిలో స్థానాలు
నాలుగిళ్ళకు తాళంచెవులు
నాలుగు మాటలువినే చెవులు
ఇవి కావా వెనకేసే నాలుగు రాళ్ళు?!

మనతో నవ్వే నాలుగు నోళ్ళు
మనంపోతే నాలుగు కన్నీళ్ళు
మోసుకుపోయే మరి నాలుగు భుజాలు
మన గురుతులు నాలుగు కాలాలు
ఇంతకుమించి ఏవీ? - ఆస్థికి కొలమానాలు?!

(ఆస్థిపాస్థుల ఆరాటంలో పడి, విలువలను, మరలిరాని మధురక్షణాలను, అసలైన ఆనందాన్ని కోల్పోతున్న మిత్రులను ఇకనైనా కళ్ళు తెరవమంటూ, విలువైన "ఆ" నాలుగు రాళ్ళు వెనకేసుకునే చిదానందమూర్తులకు నా ఆస్థి అంకితం)

ఎట్టుండాల

మాట్టాడితే
ఎన్నపూస రాసినట్టుండాల
నిలబడితే
ఎన్నుపూస నిటారుగుండాల

నడిసొత్తే
సింగమోలె ఉండాల
కూకుంటే
మంచుకొండగుండాల

నవ్వితే
నిసిరాతిరి ఎన్నెల నిండాల
ఏడిత్తే
సోకం ఉప్పెనై ముంచాల

సిందేత్తే
సివమెత్తినట్టుండాల
పాడితే
పడగలు నాట్టెమాడాల

గీరలో
నిరుపేదగుండాల
ఇనయంలో
లచ్చాదికారి కావాల

దానంలో
ఎముకలేకుండాల
దైన్నెంలో
దైర్నంగుండాల

కట్టంజేత్తే
పట్టింది బంగారంగావాల
నమ్మితే
నడిసంద్రం సీలాల

జట్టుకడితే
పేనమివ్వాల
అన్నాయంసూత్తే
అగ్గి కురవాల

మాటిత్తే
నిలబెట్టాల
మనసిత్తే
కడబట్టాల

పేమిత్తే
ఎదుటోడి సుకం కోరాల
పేనమిత్తే
రెండంచులకత్తి గుండెలు సీల్చాల

మడిసుంటే
దైవం కొలువుండాల
ఎదనిండా
పేమ పొంగిపొర్లాల

(మడిసంటే ఇట్టుండాలని వోల్ల జనమంతో సాటిసెప్పిన బెమ్మరుసులకు అంకితం)

మనిషి

రక్తమాంసాల శరీరమా?
సుఖదుఃఖాల హ్రుదయమా?
ఆశనిరాశల ఆత్మారామమా?
జన్మల మధ్య విరామమా?

శరీరం శాశ్వతమా?
కామితమేమైనా టెంకాయ
కొట్టడం సమ్మతమా?
అదే మోక్షమార్గమా?

బాహ్యనాటకం నిజమేనా?
మనమున ఏమున్నా చెల్లేనా?
లోపల మకిలి బయటకు మంచి
ద్వంద్వస్వభావం అతికేనా?

పరమాత్మకాలయం మమకాయం
ఆత్మసంభవం మద్వాగ్గంధం
సద్వాక్పరిపాలనాసాధనమిదం శరీరం
అంతరాంతరసత్యం మనస్సాక్ష్యం

ఆత్మ మనసు శరీరం
అన్నీ కలిసిన ఏకత్వం
అంతెత్తెదిగే మానవత్వం

(మనిషి అంటే శరీరము, మనసు, ఆత్మ అనే మూడు విడిభాగాలు; శరీరం శాశ్వతం కాదు కాబట్టి, మనమేమి చేసినా తరవాత కొన్ని శాంతులు చేస్తే సరిపోతుంది; మనసులో ఎలా ఉన్నా బయటికి మాత్రం చెడు చేయకుండా ఉంటే చాలు - అనే వక్రవేదాంతాలకు ప్రతిగా, అన్నీ కలిసిన పూర్ణత్వమే మనిషి అని; ఒకదానిపై మరొకటి విడదీయరాని ప్రభావాన్ని కలిగి ఉంటాయని; అలోచన, వాక్కు, చర్య భగవత్ప్రేరణతో త్రికరణశుధ్ధిగా జరగాలని చెప్పే ప్రయత్నం. నా హ్రుదయనేత్రాలను తెరిపించిన దైవానికి ఈ మనిషి అంకితం.)

సువార్త

అన్నా! మా ఊర్ల సువార్త
సబలుబెట్టిన్రు.... వత్తావా?!

ఆల్లరిత్తే...
చెవుల్ల తుప్పొదిలిపోవాల
ఆల్లు ఇంగిలీసు యాసల తమాసగ మాట్టాడితే...
కడుబ్బట్టుకు నవ్వాల

"నువ్వుత్తముండ"వని దేవున్ని
తిగడతన్నరో పొగడతన్నరో ...
దెలియక అయోమయంలబడాల
"మీ పిల్లలని బండకేసి బాదుడి" అంటే
పిచ్చినాయాల అన్నంతపనీ
జేత్తాడని అనుమానంగలగాల

అయినా నాకు తెలియకడుగుత అన్నా -
"అసలు ఏసయ్య బూమ్మీదుండగా
ఎన్నడైన ఇంత లొల్లి జేసిండంటవ?
ఏవోలే... సదువురానోల్లం
మనకేందెలుసని ఇనయంగుండాల

ఆల్లుబెట్టిన రొట్టెలు దినాల
ఆల్లిచ్చిన మెడతాల్లట్టుకెల్లి
ఇంటో దండెంగట్టాల

మడిసే సువార్తగుండాలని
ఈ పెద్దోల్లకెప్పుడుదెలియాల?!

(సువార్తలంటూ ఉపన్యాసాలు ఆంగ్లయాసలో దంచేసి, అర్ధంపర్ధం లేని అనువాదాలతో కడుపుబ్బ నవ్వించే క్రైస్తవ సోదరులకు కాలంతోపాటు మారమని సూచిస్తూ, వారే జీవమున్న సువార్తలైన మనుషులకు ఈ సువార్త అంకితం)

పదండి

పదండి ముందుకు
పదండి తోసుకు
పోదాం పోదాం
పైపైకి

రోడ్డు మీద ప్రమాదమా?
రక్తంతో మననాప తరమా?
పక్కరోడ్డున చేరదాం గమ్యం
పందండి ముందుకు పదండి తోసుకు

నడివీధిన దారుణహత్యా?
ప్రాణంతీసి జడిపింప శక్యమా?
పక్కకు చూస్తూ పరుగు పెడదాం
పందండి ముందుకు పదండి తోసుకు

రైల్లో యువతి మానభంగమా?
రౌడీలంటే మనకేం భయమా?
పక్కపెట్టెలో ప్రయాణం చేద్దాం
పందండి ముందుకు పదండి తోసుకు

రాజుగారికి బట్టలు లేవా?
రాజ్యాంగాన్ని వివస్త్ర చేశారా?
పక్కవాడితో చూద్దాం నీలిచిత్రం
పందండి ముందుకు పదండి తోసుకు

మాత్రుదేశానికి పేదరికమా?
పుత్రోత్సాహం చరిత్రసత్యమా?
పక్కదేశాలకు వలస పోదాం
పందండి ముందుకు పదండి తోసుకు

పక్కవాడేమైతే మనకేం
పందండి ముందుకు పదండి తోసుకు

తన పదాలు చేస్తామని చెంబిస్త్రీ
కలనైనా ఊహించారా శ్రీశ్రీ?

(పక్కవారేమైపోతున్నా పట్టించుకోకుండా పరిగులెత్తే నేటి నాగరికాన్ని ఒక్క క్షణం ఆగమంటూ, ఈ రోజు వారు రేపు మీరే అని హెచ్చరిస్తూ, పరులకై తమ విలువైన కాలాన్ని వెచ్చించే మానవీయులతో పోదాం, పదండి ముందుకు పదండి తోసుకు పోదాం పోదాం పైపైకి)

సొంతం

కాంచినవన్నీ కావాలనే నైజం
అదో తరహా కాన్నిబాలిజం

తరులు విరులు
గిరులు ఝరులు
వినీల గగనాలు
అంతులేని సాగరాలు
ఏనాటికయేను నీసొంతం?

మనుషులు మనసులు
ముత్యాల పలుకులు
మనసారా నవ్వులు
మరలిరాని కాలాలు
ఎన్నటికి చేయగలవు పంజరం?

నచ్చినవన్నీ కాళ్ళవద్దకు
రావాలనడం
ఔనన్నా కాదన్నా
బానిసత్వం

నచ్చినవారు నీకుమాత్రమే
దక్కాలనడం
ఒప్పినా ఒప్పకున్నా
నిరంకుశత్వం

నీకు ఇచ్చిన కొంచెం
కనురెప్పల కాచుకో నేస్తం
నువు పెంచే మంచికి
దాసోహం అనదా సమస్తం

ప్రేమిస్తే ఈవిశ్వం కాదా నీసొంతం
లేదంటే నీస్వార్ధం మాటువేసిన వ్యాఘ్రం

(నచ్చిన ప్రతి వస్తువు, ప్రతి మనిషి తన సొంతం కావాలనుకునేవారికి స్వార్ధాన్ని విడిచి, ఏదీ సొంతం కాకుండానే జాగ్రత్తగా ఆనందించే బాటకు ఆహ్వానిస్తూ; దేనినైనా సున్నితంగా సమ్రక్షించి, తరువాతి తరానికి తమ విలువలను అందించే, తమకున్నది పదుగురికి పంచే నిస్వార్ధజీవుల సొంతం నా సొంతం)

ప్రవల్లిక

గాలిబుడగలంటే ఇష్టం
అవి పగిలే చప్పుడు కాదు

అందరితో కలవడం ఇష్టం
గజిబిజి గందరగోళం కాదు

నువ్వు నేను ఉన్న నిశ్శబ్దం ఇష్టం
పరుగులెత్తే హడావుడి కాదు

పుట్టినరోజున కేకులు ఇష్టం
వాటిపై ఉన్న తీపి కాదు

దాగుడుమూతల దండాకోర్ ఇష్టం
రుమాలు మాటున చీకటి కాదు

అందరూ అర్ధం చేసుకోడం ఇష్టం
నేనందరికీ అర్ధం కాను

సమయం ఉన్నవారు అర్ధం చేసుకోరు
అర్ధం చేస్కోవాలనుకునేవారికి సమయం ఉండదు

నాలోకంలో ఉండడం ఇష్టం
లోనికిరాకుండా బయటకు తేలేరు

బ్రహ్మరాత వైఫల్యమో
వైద్యశాస్త్ర చెడు ఫలితమో
తప్పులొప్పని చేతకానితనమో
దిద్దుకోని మూర్ఖత్వమో

నేనెవరో తెలుసా?!
నేలమీది తారకను
అందనంత మేధోసంపత్తిని
మాసిపోని పసిమనసును
సహనానికి సాధనాన్ని
పూరించలేని ప్రవల్లికను

(మా ఊరిలో 2008 ఆటిజం ప్రచారానికి ఏర్పాటు చేసిన నడకలో వెయ్యిమందికి పైగా పాల్గొనడం చూసి ప్రభావితమై, ఈ ఉదయం అంతా వారితో ఆడుకుని, అందరిని ఈ రుగ్మత గురించి తెలుసుకొమ్మని జాగ్రుతం చెస్తూ, తమని పూరించమని ఆహ్వానిస్తున్న ప్రవల్లికలను అర్ధం చేసుకొమ్మని అభ్యర్ధిస్తూ, పూరించే దమ్ముందా? - అని సవాలు చేస్తూ, దారి చూపమని ఆ దైవాన్ని ప్రార్ధిస్తూ, ఈ ప్రవల్లిక ఆ వసివాడని పసిమనసులకు అంకితం)

మట్టి

సమానత్వం లేనపుడు
సమాజం విసిరేసినపుడు
చెయ్యందించిన నేస్తం
జీవరేఖ నా దైవం

సమస్తం కోల్పోయినపుడు
ఏ ఆశా లేనపుడు
వెతుకుతూ వచ్చిన వెలుగు
నా చీకటిలో మెరుపు

అభిమానం కరువైనపుడు
అవమానాలెదురైనపుడు
నన్నాదుకున్న ఆర్తి
దిగంతాలకు పాకు నీ కీర్తి

నీకై వేచితి ప్రతిదినం
అడుగులు కలిపే ఉదయం
తీరా నువ్వెళ్ళిన ఆ క్షణం
నోచలేదు కడవీక్షణం

అన్యాయం చేసాడా దేవుడు
నా కాళ్ళు విరగ్గొట్టి
వేయలేకపోయా మిత్రమా
నీపై గుప్పెడు మట్టి

(చిన్నతనంలో కుష్టువ్యాధికి గురై, ఆనందవన్ లో ఆశ్రయం పొంది, బాబాతో ప్రతి ఉదయం నడిచి, తీరా ఆ మహానుభావుడు పరమపదించిన రోజున సమాధిపై గుప్పెడు మట్టిని వేయలేకపోయానే... అని బావురుమన్న బన్సీలాల్ వేదనకు అక్షరరూపం ఇచ్చే ఈ ప్రయత్నం - మహనీయుడు బాబా ఆమ్టే కు ఈ అక్షర మట్టి అంకితం)

మెట్లు

లోనికిరా నేస్తం
ఎన్నాళ్ళిలా
పుట్ల మీదా
చెట్ల మీదా
సాహితీప్రాంగణ
మెట్ల మీదా

లోనికిరా నేస్తం
ఎన్నాళ్ళిలా
మాటల తూటాల మీదా
అవి పొడిచే తూట్లమీదా
సైధ్ధాంతికపు సిగపట్లమీదా

లోనికిరా నేస్తం
ఎన్నాళ్ళిలా
విజ్ఞత కాదు సుమా
కేవలం పట్లు
ఉండాలి మిత్రమా
వొడుపులు విడుపులు

లోనికిరా నేస్తం
ఎన్నాళ్ళిలా
పిన్నలకు ప్రేమతో చీవాట్లు
పెద్దలకు క్షమాపణల మాట్లు
తీర్చేనుగా ఎడబాట్లు

లోనికిరా నేస్తం
ఎన్నాళ్ళిలా
మనరాదు వాదన గెలిచేట్లు
మసలుకో మనసు గెలిచేట్లు

నీరాకకై వేచిఉంటాను
స్నేహపు చెలియలికట్లమీద

(అభిప్రాయభేదాలతో విడిపోయే మిత్రులకు చేయందిస్తూ, దూరం చేసుకున్న వారినీ దూరం అయినవారినీ దగ్గరకమ్మని ఆహ్వానిస్తూ, దిగిరమ్మని అంకితం చేస్తున్నా ఈ అహం మెట్లు)

బహుమతి

మా ఇంటికొస్తే ఏం తెస్తావ్?
మీ ఇంటికొస్తే ఏం ఇస్తావ్?
నాకేనా చిర్రెత్తుకొచ్చేది? మీక్కూడానా?!

మా అబ్బాయి పుట్టినరోజుకి
మీరు కొనిచ్చిన కారు బొమ్మలాంటిదే
మీ అమ్మాయి పుట్టినరోజుకి
కొనిపెడతాను...
ఎందుకు?! మా అబ్బాయికి మేము
మీ అమ్మాయికి మీరు
కొనుక్కోవచ్చుగా!

మొన్నామధ్య మా అమ్మాయి బారసాలకి
నువ్వు చేయించావే వదినా... బ్రేసలెట్టు
ఎంతయిందేవిటీ? మీ అబ్బాయి అన్నప్రాశనకి
అలాంటిదే చేయిస్తాను...
ఎందుకు?! ఎవరి పిల్లలకి వాళ్ళు
చేయించుకోవచ్చుగా!

ఏమండీ! వింటున్నారా?! మీ కామాక్షమ్మక్కయ్య
మొన్న గ్రుహప్రవేశం చేసినప్పుడు
నాకు కంచిపట్టు చీర పెట్టింది
మరి మన గ్రుహప్రవేశానికి అంత పెట్టలేకపోయినా
కనీసం జరీ చీర అయినా పెట్టాలి కదా...
ఎందుకు?! అందరికి కంచిపట్టు చీరలు
పెట్టగలిగిన ఆవిడకి నువ్విచ్చే జరీ చీరో లెఖ్ఖా!

మొన్న మా దూరబ్బంధువు గోపన్నయ్య వాళ్ళ చెల్లెలి
పెళ్ళిలో అందరు ఆడపడుచులకి స్టీలు బిందెలు
పంచాడు.. మనం కనీసం చెంబులైనా ఇవ్వొద్దూ...
ఎందుకు? ఈ చెంబులు వెండిభరిణలు చెప్పులు చాంతాడులు
ఈ చెత్తంతా ఎందుకు పేరబెట్టుకొడం?!
లేదా వేరేవాడికి మారుబహుమతి ఇవ్వడం?!

ఇలా చెప్తూపోతే ఎన్నో.. ఎన్నెన్నో...
వాళ్ళు ఇచ్చారని వీళ్ళు
వీళ్ళు ఏదైనా అనుకుంటారని వాళ్ళు
ఈ విషవలయం లోనుండి
ఎప్పుడు బయటపడేది?!
ఎవరికి వారు ఈ ప్రతిజ్ఞ ఎప్పుడు చేసేది?!

నన్ను పేరంటానికి పిలిస్తే ఆశీర్వదించి వస్తా
నన్ను భోజనానికి పిలిస్తే భోంచేసి ఆ ఇంటిని దీవిస్తా
నన్ను పార్టీకి పిలిస్తే స్నేహితులకి
నా ఉనికి సమయం స్నేహం బహుమతిగా ఇస్తా
ఎదుటివారి అవసరాన్ని బట్టి ఆదుకుంటా
నా సంపదని శక్తియుక్తులను
ఎక్కడ ఎక్కువ మానవతా విలువ ఉంటుందో
అక్కడే పెట్టుబడి పెడతా

(రాను రానూ పెరిగిపోతున్న ఈ బహుమతుల ఆర్భాట వలయం నుండి బయటపడే ఉద్దేశ్యంతో, ప్రతి ఒక్కరిలో మార్పును స్వాగతిస్తూ, ఇప్పటికే బయటపడిన అభిమన్యులకు ఈ బహుమతి అంకితం)

శూన్యం

నీవు లేని శూన్యాన్ని
కవిత్వంతో నింపే
వ్రుధాప్రయత్నం చేస్తున్నా
ఎపుడైనా నువ్వు
చూడకపోతావా అని
యాద్రుచ్చికంగా...
మారేలా ఉంది
ఇదో వ్యసనంలా

ఈ రాతలు నీకు
పోటీనా?! కాదు కాదు
కేవలం నీ నిశ్శబ్దం
సైతం సుగంధ పరిమళం
వెదజల్లే అవకాశంగా...
నలిగినకొద్దీ సౌరభాన్ని
అందించే మరువంలా

నా పిచ్చిగీతలే
బావున్నాయి అంటున్నారంతా
అదేదో పేరు కూడ పెట్టారు
ఏంటబ్బా అది?! - ఆ! గుర్తొచ్చింది
ఫీల్ కవిత్వమట...
అదంటే ఏంటొ తెలియక
నవ్వుకున్నా లోలోపల
పొనీలే ఇప్పుడు తెలిసిందిగా...
నీ చుట్టూ తిప్పి వెనక్కి
గిరాటేశా దిష్టిలవణంలా

బహుశా ఈ అక్షరాలు
నా ఎదలో వెల్లువెత్తే
భావనల సమాహారమేమో...
అందరి హ్రుదయాలనూ
హత్తుకుంటున్నాయి
బహుశా ఈ భావనలు
నావి మాత్రమే కావేమో...
అందరి మనసులను
మమైకం చేసే భావసంద్రంలో
కొట్టుకుపొతున్నాగా...
ఎన్ని దోసిళ్ళతో తాగినా
తీరని దాహంలా

(నిశ్శబ్ద విప్లవమై నా కలాన్ని నింపుతున్న ఓ నేస్తం! ఈ శూన్యం నీకే అంకితం)

మంచుపింజలు

తెల్లగా స్వచ్ఛంగా రాలుతున్న మబ్బుపింజలు
దివి నుండి భువి పైకి
గతించిన కాలం నుండి ప్రస్తుతంలోకి
అచ్చంగా నీ జ్ఞాపకాల్లానే
నా మనసుని తడిమేస్తూ తడిపేస్తూ

చిన్నప్పుడు ఆకాశంలో తెల్లమబ్బులు
అందుకోవాలనే కోరిక ఇలా తీరిన ఆనందం
ఎంతోసేపు నిలవలేదు
నువ్వు గుర్తొచ్చావు
నా గుండెను కమ్మేస్తూ కోసేస్తూ

ఆ మోడువారిన చెట్లని చూడు
జీవం ఉంది హరితం లేదు
మంచుతో కప్పుకోవాలనే కోరికతో
అచ్చం నాలానే
వడలిపొతూ వొంగిపోతూ

నీ స్పర్శాగ్ని లేక
సుదీర్ఘ శీతాకాలం
ఘనీభవించిన ఈ మనసులానే
నా శరీరం గడ్డకట్టిపోనీ
నిశ్శబ్దంగా నిస్తేజంగా

అలా అయినా అవనీడు
ఆ జాలి లేని సూరీడు
ఉదయాన్నే తన నులివెచ్చని
స్పర్శతో ఓదారుస్తున్నాననుకుంటాడు
నను కప్పిన మంచుపింజలను
కరిగిస్తూ కాల్చేస్తూ

(ఈ సంవత్సరం అయోవా చలికాలాన్ని, తమ అర్ఠభాగ వియోగాన్ని తట్టుకుంటున్న మిత్రులకు ఈ పింజలు అంకితం)

చిన్నిదేవుళ్ళు

అమ్మా! చిన్నపిల్లలు దేవుళ్ళన్నావుగా...
మరి వీళ్ళెవరికీ వాళ్ళమ్మ చెప్పలేదేమో!

బూచాడిలా లేడు
మంచి మాటలు చెప్పాడు
నన్నెత్తుకుని ముద్దుపెట్టాడు
తమ్ముడికి బోలెడు చాక్లెట్లు ఇచ్చాడు
ఇద్దరినీ కారులో షికారు తిప్పాడు
ఇక్కడ వదిలేసి ఎటో పోయాడు
భయమేస్తుందమ్మా... నువ్వెప్పుడొస్తావ్?

ఈ అన్న మంచోడు కాదు
ఆ తాత కుడా మంచోడు కాదు
సూటు బూటు వేసుకుని వచ్చాడే...
ఆ అంకుల్ కూడ మంచోడు కాదు

వీళ్ళందరికి బొమ్మలు లేవేమో...
మాతో ఆడుకుంటున్నారు
మా వొళ్ళంతా నలిపేస్తున్నారు

ఇంజష్షన్ అంటే ఇంటిచుట్టూ
పరిగెత్తేవాళ్ళం... గుర్తుందా అమ్మా?
ఇప్పుడు రోజూ రక్తం చూట్టం అలవాటైపొయింది
నొప్పిగా ఉందన్నా వినిపించుకోట్లేదు
ఏడ్చి ఏడ్చి ఇంక ఏడుపు కూడా రావట్లేదు
చచ్చిపోతామేమో అమ్మా

నువ్వెప్పుడొస్తావమ్మా
నీ చేతుల్తో బువ్వెప్పుడు పెడతావ్
కథలు చెప్తూ ఎప్పుడు జోకొడతావ్
జోల పాడుతూ ఎప్పుడు బజ్జోపెడతావ్

ఆ అన్నకి, ఆ తాతకి,
ఆ సూటు బూటు అంకుల్ కి
మా కొసం రావొద్దని చెప్పమ్మా

దొంగతనం చేస్తే
పోలీసోడు పట్టికెల్తాడన్నావ్ గా...
మమ్మల్ని దొంగతనం చేసిన అంకుల్ ని
పోలీసోడు పట్టుకుపోతాడా?

ఇకనుండి నీ మాట వింటాంగా...
నువ్వొద్దన్న పనులు అస్సలు చేయంగా...
ఇక్కడ్నుంచి తీస్కెల్లిపోమ్మా

(విక్రుత వాంఛలతో విషపురుగులు ఒడిగట్టే అక్రుత్యాలకు బలి అయిపోతున్న చిన్నిదేవుళ్ళకు ఈ ఆవేదన అంకితం)

కటువైన వాస్తవాలు కఠినంగానే చెప్పాలి. చదవడమే ఇంత కష్టంగా ఉంటే ఇది నిజంగా జరుగుతుందనే నిజం ఎంత చేదుగా ఉంటుందో ఊహించండి. ఇదేదో ఇతర దేశాలకు మాత్రమే పరిమితం అనుకుంటే పొరపాటే... మన దేశం అగ్రస్థానానికై పోటీ పడుతున్న అనేక అంశాలలో ఇది కూడా ఒకటని చెప్పడానికి సిగ్గు పడుతున్నాను. మన చినారులను మనమే తినేసే ఈ విషసంస్క్రుతి ఎప్పుడు మొదలయింది?

కళ్ళు తెరవండి... మన చుట్టూ ఉన్న చీకటి నీడలను చూడండి... చాపకింద నీరులా విస్తరిస్తున్న సమస్య తీవ్రతను అర్థం చేసుకోండి... మీరు చేయగలిగింది చెయ్యండి... మీ తోటివారికి చెప్పండి... రండి, అందరం కలిసి మన భవితకై యుధ్ధం చేద్దాం...

యుధ్ధ ప్రణాలిక -

దీర్ఘకాల వ్యూహం - మూల కారణాలు - పేదరికం, నిరక్షరాస్యత, తెలియనితనం, విపరీత పొకడలు
సత్వర వ్యూహం - తెలియపరచడం, నివారణ, కఠిన శిక్షలు, పునరావాసం

రుధిరస్వీకారం

ఎపుడూ దేవుళ్ళకి
నే చేసే అభిషేకాలే
ఏ దైవం చేసింది
నాకభిషేకం

ఎలుకతోక ఉతికినట్టు
పాపం నేనుతకడమే
ఏ దైవం తీసుకుంది
తనపై నా పాపం

ఎరిగీ ఎరగక
శిక్ష నేననుభవించడమే
ఏ దైవం చవిచూచింది
నా తప్పుల శిక్ష

బీడు జీవితం
ఎపుడూ నేదున్నడమే
ఏ దైవం కరుణించింది
తొలకరి చినుకై

ఎదిగేకొద్దీ మరకలతో
నా మనసు నిండిపోవడమె
ఏ దైవం మార్చింది
మళ్ళీ పసి మనసులా

తనదరి చేరాలని
ఎపుడూ నా తపనే
ఏ దైవం పడింది
వేదన నాదరికోసం

శిలువధారీ మ్రుత్యుంజయా
సంపూర్ణ మానవత్వం
సంపూర్ణ దైవత్వం
స్వీకరిస్తున్నా నీ రుధిరాభిషేకం

(గుడ్ ఫ్రైడే సందర్భంగా - మానవాళికై ఎల్లలెరుగని ప్రేమతో తన జీవాన్ని అర్పించి, మ్రుత్యుంజయుడై, మనిషికి దైవానికి మధ్య వారధిగా నిలిచిన ఏసుక్రీస్తుకి నా స్వీకారం అంకితం)

ఉద్వాసన

అది రణభూమి
ఇది శ్రమభూమి

అచట శత్రువు సైతం
ముందే చేస్తాడు ప్రకటన
ఇచట గులాబి పత్రం
పొడుస్తుంది వెనుకచాటున

అచట నాయకత్వం
ఉరుకుతుంది ఉత్సాహంగా
ఇచట నాయకులు సైతం
చూస్తారు నమ్మలేక

అచట వొరుగుతాయి
క్షతగాత్రుల తలలు
ఇచట పగులుతాయి
సహవాసుల కలలు

అచట కోస్తారు
కిరీటం కుచ్చుతోక
ఇచట లాక్కుంటారు
గుర్తింపు చిత్రపలక

అచట శవాల చుట్టూ
రాబందుల రగడం
ఇచట మిగులు కోసం
జనాల జగడం

అది స్మశానవైరాగ్యం
ఇది ఉద్వాసనపర్వం

(నాజట్టులోని ఐదుగురిలో ఉద్యోగం పోయిన నలుగురికి, వారిలానే ఉద్వాసనలో ఉద్యోగాలు పోయి పాట్లు పడేవారికి ఈ పర్వం అంకితం)

సాఫ్ట్-వేర్ కార్యాలయాల్లో, అందులోనూ, ప్రైవేటు కార్యాలయాల్లో ఈ ఉద్వాసనలు ఎక్కువగా ఉంటాయి... ఇప్పటివరకు నేను దీనిని అనుభవించకపోయినా, అంతకంటే ఎక్కువ బాధ నా తోటి వారికి జరిగినపుడు అనుభవించాను... ఒక్కోసారి ప్రమాదం ముంచుకొస్తుందని ముందే తెలుస్తుంది... కానీ, చాలాసార్లు ముందు తెలియదు... అతి సాధారణంగా మొదలైన ఓరోజు మనమీద వేటు పడుతుంది... వెన్నుపోటు అనుభవంలోకి వస్తుంది... నమ్మకానికి విఘాతం కలుగుతుంది... గుండెలో శరాఘాతం దిగబడుతుంది... అవమాన భారం తల దించుతుంది... అనుమాన వైఖరి అలవడుతుంది... కాస్సేపు ఏం జరుగుతుందో తెలియని అయోమయం.. అంతలోనే భవిష్యత్తు అగమ్యగోచరం... చిప్పిల్లే కన్నీళ్ళు... చివరి వీడుకోళ్ళు... భారమైన కరచాలనాలు... అసలేం జరిగిందో సాంతం అర్ధం అయేలోపే కనుమరుగయే సహచరులు...

నన్ను మానసికంగా కుంగదీసిన ఉద్వాసనల్లో మొదటిది జులై మాసం 2005 లొ జరిగింది... దాదాపు యాభై శాతం మందికి ఉద్వాసన పలకడం జరిగింది... తరువాత అంతే బాధపెట్టిందీ.. స్మశాన వైరాగ్యంలోకి నెట్టిందీ ఈ యేడాది మార్చి మాసంలో జరిగింది... అందులోనే నాకు ప్రియమైన మానేజర్ని కోల్పోవడం జరిగింది... ఆయనతో కారు వరకూ నడిచి కంటిలో నీటితో, భారమైన మనసుతో చివరి వీడుకోలు ఆలింగనం ఎప్పటికీ మరిచిపోను... అలానే, నేను నాయకత్వం వహిస్తున్న జట్టులోని అయిదుగురిలో నలుగురిపై ఈ ఉద్వాసన వేటు పడింది... వారి కళ్ళల్లో వేల ప్రశ్నలు నను గుచ్చుతూ ఉంటే, నా నిస్సహాయత్వం మరిచిపోలేను...

ఇలాంటివి జరిగినప్పుడే, ఈ జీవితంలో ఏదీ శాశ్వతం కాదని తెలుస్తుంది... ఎప్పుడైనా, దేనికైనా సిధ్ధపడి ఉండాలని అనిపిస్తుంది... మీకే ఇలా జరిగితే, చెరగని చిరునవ్వుతో దానికి ఎదుర్కోండి... అదేమీ జీవితానికి అంతం కాదు... కార్యాలయాల్లో ఉన్న ఇబ్బందుల వల్ల కేవలం అంకెలతో ఆడే ఆటలో బలి అయితే అది మీ తప్పేమీ కాదు.. మీ సామర్ధ్యానికి మచ్చ కానేకాదు... కొన్ని అంతమవడం మనకి మంచిది... మరి కొన్నిటికి శ్రీకారం చుట్టడానికి దారితీస్తుంది... ధైర్యం గా ముందుకు నడవండి... మరి కొంతమందిని ఓదార్చండి... ఆదర్శంగా నిలవండి...

మీ తోటి వారికి ఇలా జరిగితే, వారికి అండగా నిలబడండి... వారి భారాన్ని మోస్తూ తోడుగా నడవండి... శుష్కమైన ఓదార్పు మాటలాడడానికి తొందరపడకండి... మౌనంగా వారి ప్రక్కనే ఉండండి... ఏమైనా చెప్తే వినండి... కార్యాలయాన్ని కానీ, యాజమాన్యాన్ని కానీ దూషిస్తే వంత పాడకండి... వాదోపవదాలకు దిగకండి... మౌనంగా వినండి... సానుభూతితో అర్ధం చేసుకోండి... వారికీ మీకూ గతంలో ఏవైనా పరిష్కారం కాని కలహాలు ఉంటే, మీ తప్పు కాకపోయినా, వెళ్ళి క్షమాపణ అడగండి... వారి మనసు తేలిక పరచండి... వారి వస్తువులను మోస్తూ సింహద్వారం వరకూ నడవండి... భుజం తట్టి, వీడ్కోలు చెప్పండి... వారికి అవసరమైనపుడు సహాయం చేయండి... మీ సానుభూతి మాటలలో మాత్రమే కాక చేతలలో కూడా చూపండి... మీ మిత్రులతో వారికి సరిపోయే ఉద్యోగాల గురించి వాకబు చేయండి... ఇతర కార్యాలయాలు వారి గురించి వాకబు చేసినపుడు సాధ్యమైనంత వరకు మంచినే చెప్పండి... వారికి మరో ఉద్యోగం దొరికే వరకు కనీసం వారానికి ఒక సారి ఎలా ఉన్నారో, ఏది అవసరమో కనిపెడుతూ ఉండండి... ఈవేళ వారు, రేపు మనము, అందరూ ఈ సర్కస్ అగ్నివ్రుత్తం లోంచి దూకాల్సిందే... మనకు ఏదైనా ఇలాంటిది జరిగినపుడు ఇతరులు ఏం చేస్తే బాగుండని తలుస్తామో, అదే మంచి తోటివారికి చేయండి.

నేను

తన్ను తాను తెలుసుకోవాలనే తాతగారి
తత్వానికి అర్థాన్ని వెతుకుతూ ఉంటాను...

నా జీవిత నౌకలో పయనిస్తూ ఉంటాను...
ఆ అలల్లా అలుపెరగక పడుతూ లేస్తుంటాను...

అక్షరాలతో ఆడుకుంటూ ఉంటాను...
వచ్చీరాని రాగాలతో పాడుకుంటూ ఉంటాను...

కన్నీటి వెతలకు కరిగిపోతుంటాను...
ఆనంద సాగరాన మునిగిపొతుంటాను...

గాయపడిన గుండెకి జోల పాడుతుంటాను...
ప్రక్రుతిమాత ఒడిలో నిదురపోతుంటాను...

నే కొట్టిన మేకులను వెలికితీసే వ్రుధాప్రయాసలో ఉంటాను...
మిగిలిన గుంటలు చూస్తూ నిస్సహాయంగా మిగిలిపోతుంటాను...

నవ్వుతూ నవ్విస్తుంటాను...
నిశ్శబ్దాన్ని ఇష్టపడుతుంటాను...

బోసి నవ్వులతో కాలక్షేపం చేస్తుంటాను...
ముదిమి వయసులతో కబుర్లాడుతుంటాను...

అన్యాయాన్ని ప్రశ్నిస్తుంటాను...
'మన' మధ్య అడ్డుగోడలను కూలదోస్తుంటాను...

కలల హర్మ్యాలు నిర్మిస్తుంటాను...
స్వేచ్చావిహంగమై విహరిస్తుంటాను...

వీడిపొవువారికి వీడ్కోలు చెప్తుంటాను...
నూతనత్వాన్ని లోకానికి ఆహ్వానిస్తుంటాను...

జ్ఞాపకాల మట్టిని తవ్వుకుంటుంటాను...
ఈ క్షణంలో జీవితాంతం బతికేస్తుంటాను...

అందరిలో ఓ నేస్తం చూస్తుంటాను...
దైవంతో సావాసం చేస్తుంటాను...

నిత్యం ఏదోటి నేర్చుకుంటూ ఉంటాను...
నను నేను కొత్తగా నిర్వచిస్తూనే ఉంటాను...

జీవితాన్ని ప్రేమిస్తుంటాను...
ప్రేమతో జీవిస్తుంటాను...


Orkutలో "నా గురించి" అనే శీర్షిక చూశాక, నేనెవరో తెలియని వారికి నా గురించి టూకీగా ఎలా చెప్పాలి - అనే అలోచనలోంచి వచ్చిందే "నేను".

ఇక్కడ నేను చెప్పిన తాతగారు, నా చిన్ననాటి నేస్తం వాళ్ళ తాతగారు. నేనింతకుముందే చెప్పిన నానమ్మ పెనిమిటి. ఇస్లాం మత గురువు. తోటివారికంటే చాలా వైవిధ్యంగా ఉండేవారు. అమ్మన్నీ అని ముద్దు చేసేవారు. వచ్చే పోయే శిష్యులతో వారి ఇల్లు ఎప్పుడూ కళకళలాడుతూ ఉండేది. "తనను తాను తెలుసుకోవడమే ఆధ్యాత్మిక లక్ష్యం" అని బోధించేవారు. జీవించి ఉన్న రోజుల్లో ఆయన జీవనసారాన్ని అందుకోవాలనే ఆలోచన ఉండేది కాదు. తీరా, ఆయన తత్వం తెలుసుకోవాలనే ఆసక్తి కలిగేసరికి అందుబాటులో లేకుండా పోయారు. చాలా హడావుడిగా, ఏదో పెద్ద పని ఉన్నట్టు దేవుడి దగ్గరకు వెళ్ళిపోయారు. ఆయన తత్వానికి అర్ధాన్ని వెతుకుతూనే ఉన్నాను... అందుకే అంటాను... ఎవరైనా, ముఖ్యంగా పెద్దవారు, మనమధ్య ఉన్నప్పుడే, వారి జీవితసారాన్ని వారి ద్వారా వారి మాటల్లో తెలుసుకోవాలి... సమయం ఎప్పుడు ముంచుకొస్తుందో మనకి తెలియదు... తరవాత తెలుసుకోవాలన్నా తెలియజేసే వారు ఉండరు... విలువైన, జీవితకాలం పాటు సాధన చేసి వారు తెలుసుకున్న జీవితసత్యాలు అలా ఏ వ్రుధ్ధాశ్రయంలోనో వ్రుధా అవడం ఎంత శోచనీయం... కొన్ని వంశాల చరిత్రలే అలా కనుమరుగవుతున్నాయంటే అతిశయోక్తి కాదు...

చిన్నతనంలో ఎలా సాగిపోయినా, పెరిగేకొద్దీ, కొన్ని ప్రణాళికలు వేసుకోవడం, వాటిని అమలుపరచడం, ఒకవేళ ఏదైనా అడ్డంకులెదురైతే, కొంత పక్కకు తొలిగి, మళ్ళీ ప్రణాళికాచరణ కొనసాగించడం చేస్తుంటాను... జీవితంలో కొన్నిసార్లు అలిసిపోతుంటాను, కొన్ని సార్లు ఒంటరితనం అనుభవిస్తాను... అయినా, తగినంత విశ్రాంతి తీసుకుని, నేను నేర్చుకోవాల్సిన పాఠాలు నేర్చుకుని, మళ్ళీ లేస్తుంటాను... అలానే, కొన్ని సార్లు చేయకూడదనుకున్న పనులు చేస్తుంటాను... అలా సమతుల్యం తప్పి రోడ్డుకు ఏదోపక్క పడిపోయానని తెలిసినపుడు, తిరిగి దారిలోకి వచ్చే ప్రయత్నం చేస్తుంటాను... నా వల్ల కాకపోతే, సహాయం అడగడానికి, అందుకోడానికి సిగ్గుపడను.

సమయం దొరికినప్పుడల్లా, ఏదోటి చదవడమో రాయడమో చేస్తుంటాను... చదవడానికే ఎక్కువ ఇష్టపడతాను - అది దేనిగురించి రాసిన పుస్తకం అయినా సరే, కధలంటే ఎక్కువ ఇష్టం. నిజాల్ని కధలా చెప్పిన పుస్తకాలు బావుంటాయి. చిన్నప్పుడు, నాకు చెత్తబుట్ట పారేసే పని చెప్పాలంటే, ఇంట్లో అందరూ భయపడేవారు - అందులో ఉన్న సరుకుల పొట్లం కాగితాలు, ఇంకా ఏవైనా పేపర్లు ఉంటే అవన్నీ చదువుకుంటూ, తీరిగ్గా, ఎప్పుడో నాలుగ్గంటలతరవాత లోపలికొస్తానని. అందరిలానే, పాటలు ఇష్టం... అందులోనూ, మంచి లయ, సాహిత్యం ఉన్నవంటే మరీ ఇష్టం. నా స్నేహితులు కొందరు చాలా బాగా పాడతారు, అలా వినడం, ఇంకా ఇష్టం. నేనొక్కదాన్నే ఉన్నప్పుడు పాడుకోడం ఇష్టం. ఎందుకంటే, నాకు సరిగా పాడటం రాదు, అందుకు తగిన గొంతూ లేదు.

ఎవరైనా కష్టంలో ఉంటే కరిగిపోతుంటాను... ఏదో తోచిన సాయం చేస్తుంటాను... చిన్నప్పటి నుండీ, ఏడవడం అంటే మాత్రం చాలా చిరాకు... బలహీనులు మాత్రమే ఏడుస్తారు అనుకునేదాన్ని... జనం మధ్యలో ఏడవడం అసలే నిషిధ్ధం... కానీ, ఎదిగేకొద్దీ, మన భావాలను సహేతుకంగా వ్యక్తీకరిచడం బలహీనత కాదనీ, ఏదైనా ఒక అనుభూతిని సంపూర్ణంగా అనుభవించడానికీ, అలా అనుభవించిన భావనను వ్యక్తం చేయడానికీ, చాలా ధైర్యం కావాలనీ తెలుసుకున్నాను. పైగా, ఎవరైనా బాధల్లో ఉంటే వారితోపాటు దుఃఖించడంలోనూ, సంతోషంగా ఉన్నప్పుడు వారితో కలిసి ఎగరడంలోనూ ఉన్న ఆనందం ఇంకెందులోనూ ఉండదేమో! జీవితాన్ని పూర్తిగా అనుభవించేది ఇలాగే అనిపిస్తుంది. ప్రతి భావనను ఆసాంతం అనుభూతి చెందినప్పుడే దానికి సార్ధకత చేకూరుతుంది.

అందరిలానే నా గుండెకీ అయ్యాయి గాయాలు. కొన్ని నా ప్రమేయం లేకుండా, కొన్ని నా స్వయంక్రుతాపరాధం వల్ల. ఎలా అయినా అవి గాయాలేగా! గాయాలంటే మరి ఉండీ ఉండీ సలుపుతాయిగా! చాలా రోజులు వాటిని మర్చిపోడానికి విఫలప్రయత్నం చేసి, అది జరగదని తెలిసి, వాటితో తలపడడానికే నిశ్చయించుకున్నాను. ఆ విషయాల మీద దొరికిన పుస్తకాలన్నీ చదివాను. చాలా వరకు విముక్తి పొందాను. నిజం తెలుసుకుంటే, సగం సంకెళ్ళు తెగినట్లే. అలానే, నమ్మకస్థులయిన మిత్రులతో మాట్లాడాను. ఎవరితోనైనా చెప్పుకుంటే సగం భారం తీరుతుందనేది అనుభవించిన నిజం. అయితే, ఎవరితో పడితే వారితో కాకుండా, అంతరంగిక మరియు పరిణితి చెందిన మిత్రులతో చెప్పుకోవడం మంచిది. ఇంకా అవసరమైతే, నిష్ణాతుల సలహాలు తీసుకున్నాను... దేవునితో బంధాన్ని పెంచుకున్నాను... నన్ను నేను చాలావరకు తెలుసుకోడంలో, అవసరమైనప్పుడు హద్దులు గీసుకోడంలో క్రుతక్రుత్యురాలినయ్యాను... నిత్యం తెలుసుకుంటూనే ఉంటాను. సహజంగా ప్రక్రుతి అంటే ఉన్న ఇష్టంతో చెట్లవెంట గట్లవెంట అలా నడుచుకుంటూ వెళ్ళిపోతుంటాను... ఆ అందానికి నన్ను నేను మర్చిపోతుంటాను... వాగులూ వంకలూ ఉరకలేస్తూ చెప్పే ఊసులన్నీ వింటూ ఉంటాను... లేలేత ఎండలో గడ్డిమీద పడుకుని నిద్రపోతుంటాను...

నాకు తగిలిన దెబ్బలకు అతిగా ప్రతిస్పందించి కొందరు స్నేహితుల గాయాలకు కారణమయ్యాను. వారి జీవితంలో నావల్ల కలిగిన కష్టాలను, కలిగించిన నష్టాలను పూడ్చలేక నిస్సహాయంగా మిగిలిపోతుంటాను. చాలా వరకు బంధాలను పునరుధ్ధరించడానికి ప్రయత్నిస్తాను... అది కుదరనంత గాయాలను చూస్తూ కన్నీరు కారుస్తాను... అలా అవిటిహ్రుదయంతో భారంగా ఆ జ్ఞాపకాలకు దూరంగా అడుగులేస్తాను... ఎప్పుడైనా ఆ స్నేహితులు మళ్ళీ వస్తారని చేతులు చాచి ఎదురుచూస్తుంటాను... వారి గాయాలను మాన్పమని దైవాన్ని ప్రార్ధిస్తూ ఉంటాను... వారు తిరిగి వచ్చిన క్షణాన అంబరాన్ని అంటేంత సంబరం చేసుకుంటాను... నన్ను నేను క్షమించుకోడం నేర్చుకున్నాను, ఎందుకంటే మనల్ని మనం క్షమించడమే చాలా కష్టమైన పని. ఎదుటివారిని క్షమించడం, దైవాన్ని క్షమించమని అడగడం, ముందుదానితో పోల్చుకుంటే, తేలికైన పనులు. అందుకే, దేనికీ అతిగా స్పందించకుండా, సమతుల్యం కలిగి ఉండడం చాలా ముఖ్యం.

మనం చేసిన తప్పుల ప్రభావాలు పూర్తిగా తెలిసి పశ్చాత్తాపంతో మనసు నిండిపోవడం ఒక అడుగు; ఆ భగవంతుడి ముందు క్షమించమని అడగడానికి కూడా సిగ్గుతో ముకుళించిన చేతులతో ముడుచుకుపోడం, ఆ దేవుడు ప్రేమస్వరూపుడనీ, నేరములెంచక మన్నిస్తాడని మనసారా నమ్మడం మరో అడుగు; మన చర్యలద్వారా బాధలు పడ్డవారిని సిగ్గుపడకుండా మన్నించమని అడగడం, పరిహారంగా మనం చేయాల్సినవి చేయడం, అవతలివారికి మన్నించే సమయం ఇవ్వడం, ఆ బంధాన్ని సరిచేయడం ఇంకో అడుగు; మనలను మనం మనస్పూర్తిగా క్షమించుకోవడం తరవాతి అడుగు; అలానే, మనను బాధ పెట్టిన వారిని క్షమించడం ఉత్తమమైన అడుగు; వీటన్నిటికన్నా అతి కష్టమైన అడుగు ఏదో తెలుసా? - మనకు తీరని నష్టం కలిగించిన వారిని క్షమించడమే కాక, వారిని ప్రేమించడం, వారి మంచికై ప్రార్ధించడం, వారు ఆపదలో ఉన్నప్పుడు ఆదుకోవడం, వారికి కూడా మన స్నేహం పంచడం... ఇవన్నీ ఎదుటివారికోసమే కాదు, ముందు ముఖ్యంగా మనం ఎదగడం కోసం, మన మనోపరిణితి కోసం, ఎదుటివారు మన హ్రుదయానికి వేసిన సంకెళ్ళను తెంచుకోడం కోసం, దైవత్వ సాధన కోసం... ఏమిటీ? అయోమయంలో పడేశానా? తీరిగ్గా ఆలోచిస్తే మీకే బోధపడుతుంది...

ఎవరినైనా, దేనినైనా, ఆ దేవుడు చాలా జాగ్రత్తగా కొన్నిరోజులు చూసుకోమని మనకి ఇస్తాడని నా నమ్మకం. అలా చూసుకోని రోజున తిరిగి తీసుకుంటాడని కూడా నమ్మకం. కాబట్టి, మనకి ఇచ్చిన వారిని, వాటిని, సున్నితంగా కాపాడుకోడం మన చేతుల్లోనే ఉంది. వారిని, వాటిని కోల్పోయేదాకా అభీష్టానుసారం ప్రవర్తించకుండా మంచిగా మసులుకోడం ఉత్తమమైన లక్షణం.

అపరిచితుల నుండి ఆప్తమిత్రుల వరకు అందరూ నా మొహంలో మొదట చూసేది నవ్వే... నవ్వుతూ ఉండడం నాకా దైవమిచ్చిన వరం... పసిపాపగా ఉన్నప్పుడు కూడా, నిదురపోయేముందు, మధ్యలో, లేచాక, మెలకువగా ఉన్నప్పుడు ఇలా ఎప్పుడు చూసినా నవ్వుతూనే ఉండేదాన్నట.... తాతమ్మ చెప్పింది... ఇప్పుడూ అంతే... కాకపోతే, పెద్దయ్యాక, ఒక్కోసారి, బాధని కప్పే ముసుగుగా వినియోగించాను... ఇప్పుడది మానుకున్నాను... ఇక నవ్వించడం అంటారా - అది కూడా వరమే... తెలియని వాళ్ళు నాకు నేస్తాలయేది, తెలిసిన వాళ్ళు నా చుట్టుపక్కల ఉండాలనుకునేదీ, బహుశా, ఇందుకేనేమో... ఎదుటివారిని వారి కలతలు కొద్ది నిమిషాలు మరిచిపోయి హాయిగా నవ్వేలా చేయడం నాకు చాలా ఇష్టమైన వ్యాపకం... దాని వల్ల వారు పొందే హాయి కన్నా నేను పొందే ఆనందమే ఎక్కువ...

మాట్లాడడం కూడా అంతే, మనసులో ఉన్న అలజడిని కప్పేందుకు నిరంతరం మాట్లాడుతూ ఉండేదాన్ని... వినడం నేర్చుకున్నాను... అలా వినడం మొదలుపెట్తిన కొత్తల్లో, ఎవరైనా ఏదైనా బాధ చెప్పగానే, దానికి పరిష్కారం చెప్పేయడం నా కనీసధర్మంగా భావించేదాన్ని... చెవులొగ్గి వినడం, సానుభూతితో అర్ధం చేసుకోవడమే వినికిడికి పరమార్ధమని తెలుసుకున్నాను... అడిగినపుడు ఇచ్చే సలహాకీ, అవసరాన్నిబట్టి చేసే సాయానికి చాలా విలువ ఉంటుంది అని గమనించాను.

ఎదుటివారి సమక్షాన్ని ఎంత బాగా ఆనందిస్తానో, అంతే ఎక్కువ నిశ్శబ్దాన్ని కోరుకుంటాను... ఏకాంతం - నాదైవంతో మౌనంగా ఉండడానికీ, ప్రక్రుతిలో పరవశించడానికీ, అర్ధవంతమైన ఆలోచనలకు జన్మనివ్వడానికి, నాకొచ్చే అవకాశంగా భావిస్తాను... ఏమీ చెయ్యకుండా, కేవలం ఉండడంలో అలౌకిక ఆనందాన్ని అనుభవిస్తాను...

చిన్న పిల్లలతో కాలం గడపడం చాలా ఇష్టం... ఏ వయసువారైనా సరే... పసిపిల్లలంటే మరీ ఇష్టం... వాళ్ళకి ఏవో రాగాలు పాడి నిద్రపుచ్చడం ఇష్టం... ఎంతటి అలజడిలోనైనా ప్రశాంతంగా నిద్రపోయే ఆ దైవప్రతిమలను చూస్తూ మనశ్శాంతిగా ఉండడం ఇష్టం... దేవభాషలో వారితో ఆత్మసంభాషణ ఇష్టం... అంతకంటే అర్ధవంతమైన కాలక్షేపం మరొకటి ఉండదేమో!

పెద్ద వయసు వారితో కబుర్లాడడం ఇష్టం... వారికి ఉన్న జ్ఞానాన్ని గ్రోలుతూ, చతురతను గమనించడం ఇష్టం... వారి జీవితానుభూతులను పంచుకోడం ఇష్టం... వారి ముడతలు పడ్డ దేహాన్ని ఆప్యాయంగా కౌగిలించుకోడం, మరీ ముద్దొస్తే ఓ ముద్దు పెట్టడం ఇష్టం... వీటన్నిటిలోనూ, వారు పొందే ఆనందం కంటే, నేను పొందే సంతోషమే ఎక్కువ...

ఎక్కడైనా అన్యాయం జరుగుతుందనిపిస్తే, అది ఎంత చిన్నదైనా సరే, ప్రశ్నిస్తూ ఉంటాను... నేనేమీ సాధించలేకపోయినా, ప్రశ్నించే తత్వాన్ని మాత్రం వదులుకోను... అలానే, మనుషుల మధ్య "మన" అనే భావనకు అడ్డొచ్చే వర్గీకరణను కూలదోస్తుంటాను - అది కుల, మత, జాతి, భాషా, ప్రాంత, రాజకీయ పార్టీ, సిధ్ధాంతాలు - ఇలా ఏదైనా సరే... నేను చేయగలిగింది చేస్తాను... తరవాత, ఎదుటివారికి చెప్తాను... మనమేం చేస్తాములే అని సమస్యను చూసి, ప్రయత్నాన్ని విరమించను... ప్రతి ఒక్కరూ, వారి హ్రుదయంలో భారమవుతున్న ప్రతి సమస్య సాధనకై వారికున్న పరిధిలో ఎంతోకొంత చేయగలరని విశ్వసిస్తాను... ఇలా, ఏకతాటిపై నిలబడి, ఎవరికి కర్తవ్యం వారు నిర్వర్తిస్తే, పరిష్కరించలేని సమస్యంటూ ఈ భూమిమీద ఉండదని, ఐకమత్యంలోనూ, కర్తవ్యపాలనలోనూ దైవత్వం ఉంటుందని మనస్పూర్తిగా నమ్ముతాను...

కలలు... చాలా చిత్రమైనవీ కలలు... ఎప్పుడూ నన్ను తరుముతున్నట్టు గేదెలు, ఎద్దులు ... నేను భయపడి లేవడం ఎందుకా అని చాన్నాళ్ళు ఆలోచిస్తే, చిన్నప్పుడు ప్రతిరాత్రీ పక్క తడిపేస్తున్నానని ఇంటివాళ్ళ ఎద్దుల పక్కన పడుకోబెడతానని అమ్మ బెదిరించడం... దాంతో నేను భయపడి చీకటిలో ఇల్లు వదిలి అప్పుడే రోడ్డు వేయడానికి వేసిన పదునైన కంకర రాళ్ళమీద లేలేత పాదాలతో పరిగెడుతూ పారిపోవడం, కొంచెం పెద్దయ్యాక స్కూలుకు వెళ్ళే దారిలో గేదెలను అదిలిస్తున్నప్పుడు అందులో ఒకటి విసురుగా వెనక్కి తిరిగి నన్ను పొడవడానికి రావడమే మూలం అని తెలిసింది... ఒక సారి కారణం తెలిసాక ఆ కలలు రావడం చాలా తగ్గిపోయింది... కొన్ని జ్ఞాపకాలు అలా కలల్లో భయపెడుతుంటాయి - నేనవరో కనుక్కో అని అడుగుతున్నట్టు... ఏ భయాన్నైనా ఎంతోకాలం దాచలేము... ఎప్పుడో ఒకసారి విసుగొచ్చి దానికి మూలకారణం కనిపెడదామని నడుంకట్టడమే మంచిది... మన చేతుల్లో ఉన్నంతవరకు, ఎంత త్వరగా వీలైతే అంత త్వరగా అందులోంచి బయటపడడమే మంచింది. అలాగే, నన్ను ఎవరో తరుముతున్నట్టు, లేకపోతే నేనే ఎవరినో తరుముతున్నట్టు ఇలా ఎప్పుడూ ఛేజింగ్ సీనులు.... అవి కూడా అణిచిపెట్టిన భయాలు, జ్ఞాపకాలు, మిగిలిపోయిన ప్రశ్నలు, అంతర్మధనాల ఆనవాళ్ళు... అసలు సమస్యలను వెంబడిస్తే, ఇంచక్కా మర్రిచెట్టు తొర్రలో రాక్షసుడి ప్రాణం బొద్దింకలో దొరుకుతుంది... దాన్నప్పుడు చెప్పు కింద వేసి టప్ మనిపిస్తే సరి...

ఇలాంటి కలలే కాకుండా, ఇంకో రకమైన కలలు కూడా వచ్చేవి, ఇప్పటికీ వస్తాయి - సహజమైన అందమైన ప్రదేశాలు... అసలలాంటి చోటు ఉందని కూడా తెలియకపోయినా నా కళ్ళముందు అలాంటి లోకం సాక్షాత్కరిస్తుంది... ఆ లోకం నుండి బయటికి రావాలనిపించదు... అన్ని రంగుల కలయిక అన్ని జాతుల కలయికకు ప్రతిబింబమా? పచ్చని ఆ తోట అరమరికలు లేని నందనమా? అది స్వర్గమా? ఆ లోకాన్ని సాధించడానికి నా వంతు క్రుషి చేయమని, పదుగురిని చైతన్య పరచమని ఆ దేవుని పిలుపా? - ఏమో మరి... మీక్కూడా వస్తాయా ఇలాంటి కలలు? అవి నిజం చేసుకోవడానికి మీరేం చేస్తుంటారు?

స్వేచ్చ - బయటకు కనిపించే స్వేచ్చాస్వాతంత్రాల కోసం ఎందరో ఎన్నో త్యాగాలు చేశారు... మరి మన హ్రుదయంలో స్వేచ్చ కోసం ఎవరేమి చేశారు? దానికోసం కూడా తమ సర్వస్వాన్ని ధారపోసిన మహానుభావులు ఉన్నారు... అయినా, మనకేమో తీరిక ఉండదు... పక్కవాళ్ళకి మనగురించి పట్టించుకొనే తీరిక అసలే ఉండదు... ఎంతసేపూ మనం ఇంకా దేనికి బానిసలవుదామా అనే చూస్తుంటాము... నిజమా? కాదా? టీవీ, సినిమాలు, క్రికెట్, మందు, విందు, మగువ, ప్రేమ అనుకునే ఆకర్షణలు, వయసుకు చేసే దాస్యాలు, స్వేచ్చ అని భ్రమించే ఇగోలు, పనులు, శుభ్రం, చదువు, ఎదుటివారి మెప్పుకై పాకులాటలు.. ఇలా చెప్తూ పోతే కొండవీటి చాంతాడవుతుంది... ఏది సమతుల్యత కోల్పోయి శ్రుతి మించినా అది హ్రుదయదాస్యమే... నేను కొన్నిటినైనా అనుభవించినదాన్నే... కొంచెం ఏమార్పుగా ఉంటే ఇప్పటికీ చాలా సులభంగా సమతుల్యం కోల్పోయి ఏదోఒకదానికి దాసోహం అనేస్తుంటాను... అది అనివార్యం... కానీ మనను మనం గమనిస్తూ ఉండడం, ముందు జాగ్రత్త తీసుకోవడం, తెలిసిన తరువాత అయినా మార్పుకు ప్రయత్నించడం ఉత్తముల లక్షణం... దైవానికి మనమిచ్చే స్థానం అన్నిటికంటే ఎక్కువగా ఉండనప్పుడు, ఎవరో ఒకరు, ఏదో ఒకటి ఆ స్థానాన్ని ఆక్రమిస్తుంది... దాసోహం అనమంటుంది... మరి మీ జీవితంలో ప్రధమ స్థానం ఎవరిది? దేనిది? పరీక్ష చేసుకోడం చాలా తేలిక... మీకున్నదంతా - డబ్బు, సమయం, ఓపిక, అన్నీ - ఎవరిమీద, దేనిమీద ఖర్చు పెడుతున్నారు అనేది చూస్తే, లెక్క తేలిపోతుంది... స్వేచ్చ లేని జీవితం నాకు మరణంతో సమానం...

ప్రతి కలయికా ఒక విడిపోవడానికి నాంది - అని ఎవరో మహానుభావుడు అక్షర సత్యం చెప్పారు... ఇంతకు ముందు స్నేహాలు చాలా గాఢంగా ఉండేవి... విడిపోవాలంటే ప్రాణం పోయినంత పని అయ్యేది... అయితే, కాలం గడిచేకొద్దీ, అలాంటి స్నేహాలు కొన్ని అంతగా ఆరోగ్యకరమైనవి కాదని తెలుసుకున్నాను... స్నేహం అనేది చాలా గొప్ప భావన... అన్ని బంధాల్లోనూ దానికే ఎక్కువ విలువనిస్తాను... ఏదయితే అద్భుతంగా ఉంటుందో, దానిని మనం వక్రీకరించే అవకాశాలు కూడా ఎక్కువే ఉంటాయి... ఎవరితో అయినా స్నేహం చేస్తే వారిపై మానసికంగా అతిగా ఆధారపడడం చాలా సమస్యలకు దారితీస్తుంది... అంతెందుకు, ఒక చిన్న ఉదాహరణ - ఎవరినైనా మనం గాఢంగా ప్రేమించామనుకోండి... అంత ఇష్టాన్ని తెలియచేయడానికి, వాళ్ళని మన బిగికౌగిట్లో బంధించి... అలానే ఉంటే ఏమవుతుంది?.... ఊపిరాడక ఉక్కిరిబిక్కిరవుతుంది, ఔనా? అలాంటిదే మానసిక పరిస్థితి కూడా... మనం ఎదుటివాళ్ళ హ్రుదయానికి సంకెళ్ళు వేసినవాళ్ళమవుతాము.. వారి మానసిక స్వేచ్చను హరించిన వారిమవుతాము... మనం వారికి కనిపించని భారంగా తయారవుతాము... ఒక్క విషయం గుర్తుంచుకోవాలి - కనిపించని మానసిక బాధలే కనిపించే శారీరిక బాధలకన్నా ఎక్కువ బాధాకరం, ప్రమాదకరం... కొంత పరిణితి వచ్చాక, ఇప్పుడు కొంత బాధ పడినా, వీడ్కోలు ఇవ్వడం సాధారణమైపోయింది.... పైగా, అమెరికా వచ్చాక, ఎంత మందిని కలిశానో, ఎంత మందికి వీడ్కోలు ఇచ్చానో లెక్క దాటిపోయింది... అలా వారి స్నేహం ఉన్నన్నాళ్ళూ ఆనందం గా ఉండడం, అయ్యో!విడిపోతున్నామే అని బాధపడేకన్నా, వారిని కలిసి, కొంత తెలుసుకుని, స్నేహం పొందే అవకాశం వచ్చినందుకు సంతోషించి, వీడ్కోలు చెప్పడం; అమ్మో! ఇలా విడిపోవాల్సి వస్తుంది కాబట్టి నేను ఇంకెవ్వరితోనూ స్నేహం చెయ్యను అని పాత స్నేహితుల జ్ఞాపకాలతో కాలమంతా గడపకుండా, కొత్తగా కలిసిన వారితో స్నేహం చేయడం అలవాటైపోయింది... ఇలా ఎంతో మందిని, కలిసి, వారి అనుభవాలను, సంస్క్రుతీ సాంప్రదాయాలను పంచుకునే అవకాశం రావడం నిజంగా గొప్ప అద్రుష్టం... ఇంతటి వరాన్ని నాకిచ్చిన దైవానికి క్రుతజ్ఞతలు తెలుపుకుంటాను...

అతి ముఖ్యమైన మనిషి - ఎదురుగా ఉన్న మనిషి
అతి ముఖ్యమైన కాలం - ఈ క్షణం
అతి ముఖ్యమైన పని - దైవత్వమైన ప్రేమను వారికి పంచడం

కొంతమంది - మా కాలంలో అయితే సంగీతం అలా ఉండేది, సాహిత్యం ఇలా ఉండేది, పిల్లలు అలా ఉండేవారు, ఇప్పుడిలా తయారయ్యారు - అని వాపోతుంటారు... అందులో కొంత నిజం ఉన్నా, ఏ తరానికి ఆతరమే భిన్నం అనీ, వారికి ముందు తరం వారు కూడా వారిని చూసి, అలానే అన్నారని మరిచిపోతారు... మంచిని వెతికితే ఏ కాలంలో అయినా కనిపిస్తుంది... మారే పధ్ధతులకు, సమయానికి అనుగుణంగా మనమూ మారాలి... అయితే, కొత్తదనం కోసమే కొత్తదనం కాకుండా, పాత చింతకాయ పచ్చళ్ళు వదిలించుకుని, కొత్త కారం అద్దుకోడం అందరికీ మంచిదే... కొత్తపాతల మేలు కలయిక... మంచి సంప్రదాయాలను కొత్త తరానికి అందిస్తూ, వారు వదలించుకునే బూజును మనం కూడా దులుపుకుంటూ, కాలంతోపాటు ముందడుగు వేయాలి... నిజంగా మనకి ఈ తరం అంటే ప్రేమ ఉంటే, నిరంతరం నేర్చుకుంటూ, వారితో సాగాలి...

అతి ముఖ్యమైన కాలం ఈ క్షణం అని తెలిసినా, ఒక్కోసారి, మనసుకి పగ్గాలేయడం కష్టంగానే ఉంటుంది... "ఆ పాత మధురాలు" తలుచుకోకుండా, ఎవ్వరూ ఉండలేరు... అది ఆహ్లాదాన్నిస్తుంది కూడా... ఒక్కో మాట, ఒక్కో పాట, ఎప్పుడో దాచుకున్న కాగితం, మరెప్పుడో రాసుకున్న ఉత్తరం, డైరీ లో పేజీలు, పుస్తకంలో నెమలీక, ఒక్కో చెట్టు, ఒక్కో ప్రదేశం, ఒక్కో ఊరు... ఇలా కొన్ని అసంకల్పితంగా మన హ్రుదయాన్ని గతించిన కాలంలోకి లాక్కెళ్ళిపోతాయి... ఆ అనుభూతిని కూడా అనుభవించాల్సిందే... ఆ జ్ఞాపకాన్ని ఆప్యాయంగా తడిమి రావాల్సిందే... ముఖ్యమైన విషయం ఏంటంటే, తిరిగి రావడం... అక్కడే పాతుకుపోకుండా ఉండడం... గడిచిన క్షణాలను అదేపనిగా తలుచుకుంటూ ఈ క్షణాన్ని కోల్పోకుండా ఉండడం... మనం ఎప్పుడైతే ఓ జ్ఞాపకం దగ్గర ఆగిపోతామో, జీవించడం అక్కడే ఆపేస్తాము... అదోరకం ఆత్మహత్య... ఇది నాకు స్వీయానుభవమే... అందులోంచి బయటకు లాగి, జీవాన్ని నింపిన నా దైవం మాటలు నేనెప్పటికీ మరిచిపోను - ఇన్ని మంచి లక్షణాలు పోసి, అత్యంత జాగరూకతతో, సంపూర్ణమైన ప్రేమతో నన్ను స్రుష్టించింది, నా ఇష్టమొచ్చినట్లు బతకడానికి కాదట... నా కోసం ఎంతో మంది ఎదురుచూస్తున్నారట... - ఆ క్షణంలో నవ్వు వచ్చినా, అందులోని తీవ్రతను గమనించాను... ఇక జీవిస్తే నీ కోసమేనని నా జీవితాన్ని దైవానికి అంకితం చేశాను... అలా నాకు నేను నాలో నేను అంతమయ్యాను... ఆ అంతమే ఆది అని, అజరామరానికి తొలిమెట్టు అని తెలుసుకున్నాను...

నాకు ఇదివరకు స్నేహం చెయ్యాలంటే, కొన్ని షరతులు ఉండేవి... ఇరువురి అభిప్రాయాలు, అభిరుచులు కలవాలనో, పంచుకునేందుకు నిర్దిస్టమైన విషయజ్ఞానం ఉండాలనో... ఇలా ఏవయినా... ఇప్పుడు మరో మెట్టు దిగాను ఎక్కాను... నా అహంలో ఒక మెట్టు దిగితే, మానవత్వంలో ఒక మెట్టు ఎక్కినట్టేగా! ఎవరైనా నాతో అబధ్ధం చెప్తున్నారని అనిపించినా, "ఒకవేళ నిజమే అయితే?" అనే నిర్దోషిత్వానికి వదిలేస్తాను.... ఒక వేళ రూఢిగా తెలిసినా, నా జాగ్రత్తలో నేను ఉంటూ, వారంతట వారే చెప్పేవరకు వేచి ఉంటాను... "నువ్వు చేస్తున్నది తప్పు" అని నిరూపించే అవకాశం కోసం ఎదురు చూడను... ఎవరు ఎక్కువ తప్పులు చేస్తారో, వారే ఎక్కువ క్షమకు పాత్రులవుతారట... ఎవరు ఎక్కువ క్షమించబడతారో, వారే ఇతరులను ఎక్కువ ప్రేమిస్తారట... క్షమిస్తారట... ఇదే నేను నమ్మే దైవత్వ మార్గం... (అలా అని ఎక్కువ తప్పులు చేయమని కాదు... మంచి స్పూర్తితో అర్ధం చేసుకుంటారనే ఆశాభావంతో)...

ఎప్పుడైతే, మనకు సర్వంబొచ్చు అనుకుంటామో, అప్పుడే మన ఎదుగుదల ఆగిపోతుందట... ఏ విషయంలోనైనా, ఎంత నేర్చుకున్నా, ఇంకా నేర్చుకోవలసిన విషయాలు మిగిలే ఉంటాయి... నిలువ ఉన్న నీరులా కాక, పారే నీరులా ఉండడం మనిషికి చాలా అవసరం. అది వ్యసనం గా మారనంత వరకు నేర్చుకోడం అవసరమే. ఎప్పుడైతే ఏదైనా మన గుర్తింపుని శాసిస్తుందో, అప్పుడే అది మనకు వ్యసనంగా మారిందని అర్ధం అవుతుంది... నేర్చుకోడానికి ముఖ్యమైన లక్షణాలు - వినడం, చూడడం, చదవడం, చేయడం, సాధనతో నిష్ణాతులవడం. దాని తరువాత చేయవలసిన మరో ముఖ్యమైన పని, నేర్చుకోడంలో ఆఖరి మెట్టు ఒకటుంది - మన అనుభవాన్ని పదిమందికీ చెప్పడం, ఆసక్తి ఉన్నవారికి సులభంగా అర్ధం అయ్యే రీతిలో నేర్పడం. ఎందులోనయినా ఒకసారి నిష్ణాతులయాక, మరోటి నేర్చుకోవాలంటే బధ్ధకిస్తాము. అలా కాకుండా, కొంత విరామంతో, నిరంతర సాధన సాగుతూనే ఉండాలి - అది కంప్యూటర్ భాష కావొచ్చు, ఈత కావొచ్చు, టెన్నిస్, పర్వతారోహణం, కుట్లు అల్లికలు, లలిత కళలు, ఇలా ఏవైనా కావచ్చు... కొత్తవి నేర్చుకుంటూ ఉండాలి... నేర్పుతూ ఉండాలి... మనను మనం కొత్తగా నిర్వచిస్తూనే ఉండాలి... ప్రతి అనుభవం మనకి జీవితంలో ప్రస్తుతానికే కాకుండా, భవిష్యత్తులో కూడా ఉపయోగపడుతుంది....

ఎదుటివారిని ప్రేమించాలంటే, ముందు మనను మనం ప్రేమించుకోవాలట... మన విలువ మనకు తెలియాలట... మన గురించి మనం తెలుసుకోవాలట... అప్పుడే అవతలివారిని అర్ధం చేసుకోడం, వారి విలువ తెలిసి ప్రేమించగలగడం జరుగుతుంది...ప్రక్కవారికి మన సౌఖ్యం కంటే ఎక్కువ ప్రాముఖ్యత ఇవ్వడం సాధ్యపడుతుంది... దైవాన్ని, తోటివారినీ ప్రేమిస్తూ ముందుకు సాగుతుంటే, ఈ జీవితమంతా ప్రేమతో నిండిపోతుంది... అలా ప్రేమతో జీవిస్తూ, జీవితాన్ని ప్రేమిస్తూ ముందుకు సాగిపోతుంటాను...

హమ్మయ్య! మొత్తానికి పూర్తి చేశాను. ఇప్పటిదాకా చదివి ఢామ్మని పడిపోయి ఉంటారు... కొంచెం లేచి, ఆ పక్కనే ఓ గోలీసోడా తాగండి... :-)